DEEL 2!!Het duurde even, maar dan heb je ook wat!

Dag 32 nog steeds geen Nuestra Casita.
Vanochtend ging de wekker om 08.00 uur ik opende me ogen en was even gedeorienteerd. Toen herinnerde ik me opeens dat ik om 08.00 moet ontbijten, omdat ik mijn medicijnen in moet nemen. Aangezien ik vandaag toch niet mocht werken van Nancy ben om stipt 08.00 uur mijn bed uitgegaan voor die vieze medicijnen! Echt ik heb nog nooit zulke vieze troep moeten slikken gadverdamme! Ook vanochtend zat ik weer een uur aan de keukentafel (alleen want iedereen was al naar hun werk) in gevecht met mezelf dat ik perse een broodje moest eten. Na het zelfde eetritueel als gisterenavond kwam ik er achter dat ik toch nog behoorlijk moe was en aangezien ik toch niks beters te doen had ben ik maar gaan slapen.
Om 13.30 hoorde ik iemand kloppen op mijn kamerdeur, het was nancy die kwam melden dat het middag eten klaar stond. Ojee dacht ik weer eten.. Met lood in mijn schoenen liep ik naar boven naar de keukentafel om te eten een klein beetje rijst en groente deed ik anderhalf uur over! Het moet niet gekker worden ik heb normaal nooit problemen met eten, ik eet normaal zelfs super vlug. Na het eten ben ik weer een 2 uurtjes gaan slapen totdat ik Spaanse les had.
Met pijn in mijn buik zat ik 2 uur spaans te oefenen, maar ondanks de pijn had ik vandaag wel concentratie. Na Spaanse les ben ik naar boven gegaan heb ik weer een uur aan tafel gezeten om een broodje te eten en die vieze medicijnen weg te spoelen en toen ben ik maar weer naar mijn bed gegaan.
Daar lig ik dan het is 19.30 uur en ik ben nog steeds moe, dus ik ga lekker slapen weltrusten!
Dag 32 alweer geen Nuestra Casita.
Ook vandaag stond ik met moeite op, heb een uur aan de keukentafel gezeten om te ontbijten en ben toen weer verder gaan slapen tot 13.30 uur. Toen riep Nancy mij weer voor het eten heb ik weer anderhalf uur in de keuken gezeten en daarna ben ik weer 2 uurtjes gaan slapen. Daarna had ik weer 2 uur Spaanse les en daarna heb ik weer een uur aan de keukentafel gezeten om een broodje naar binnen te krijgen en mijn medicijnen en nu lig ik dan weer in bed en is het 19.30 uur en ga ik weer slapen, want ben nog steeds moe..
Dag 33 nog steeds in bed.
Ook vandaag ging de dag het zelfde als gisteren en eergisteren, slapen, eten, slapen, eten, slapen, Spaanse les, eten, slapen. Om depressief van te worden.. JA EN DAT WAS IK OOK! Ik was behoorlijk chagrijnig vandaag, ik snapte niet wat ik hier in Peru deed en wilde terug naar huis! Ik verlangde naar mijn eigen bed een warm bad en dat Ruben mij verzorgde! IK BEN HET SPUUG ZAT OM ZIEK TE ZIJN IN EEN ANDER LAND! Gelukkig heb ik internet op mijn telefoon en gooide ik even al mijn frustraties op WhatsApp tegen mijn moeder.. Naar een paptalk gehad te hebben klaarde mijn boze bui weer op en zag ik in dat ik me niet zomaar kon laten weg pesten, door dat ik elke keer ziek ben. Ik wilde hier naar toe, ik ben hier voor een reden en ik zal mijn reis ook af maken ook! Met deze gedachten lig ik nu in bed en wetende dat ik morgen nog een dag je thuis blijf om zeker te weten dat ik helemaal uitgeziekt ben en daarna gaan we voor poging nummer 3.. Weer aan het werkt!
Slaap lekker allemaal!
Dag 34 nog steeds moe
Naar dat ik in de ochtend weer een uur aan de keukentafel heb gezeten en daarna ben gaan slapen werd ik om 12.00 uur wakker en ik besloot maar een warme (Daar onder versta ik lauw water dat ik al heel luxe hier!) douche te nemen misschien dat ik daar van op knapte en gelukkig dat was ook zo.. Daarna ging ik eten en voor het eerst kon ik weer op een normaal tempo eten.. en had ik geen pijn meer daar was ik al heel blij om.
Na het eten ben ik toch nog maar even een poosje slapen totdat ik Spaanse les had. Gelukkig heeft dit geholpen ik werd wakker en was topfit en had enorm veel concentratie tijdens de les, dat was ook wel nodig want ik ben bezig met het leren van de grammatica van de verledentijd vormen. Ik weet dat Nederlands een rottaal is om als buitenlander te moeten leren met al die onregelmatige werkwoorden die we in onze taal gestopt hebben, maar die Spanjaarden kunnen er ook wat van zeg! Ik heb nog nooit zoveel onregelmatige werkwoorden op een dag geleerd. Aan het einde van de les tolde me hoofd helemaal van mijn 3 talige les. Aangezien Roxana alleen een beetje Engels en Spaans kan moet ik het meeste Spaans vertalen naar het Engels en dan naar het Nederlands. Dit wil soms nog wel eens fout gaan, dan wil ik Engels spreken en dan spreek ik per ongeluk Nederlands, wil ik Spaans spreken dan spreek ik Engels en ga zo maar door. Het brengt ook wel humor in de les, want soms maak ik me toch een paar rare uitspraken.
Na de les ging ik naar boven en genoot ik voor het eerst deze week van het eten, eindelijk smaakte het eten mij weer en had ik geen pijn meer en kon ik normaal eten zoals ik gewent was. Daarna besloot ik om vroeg naar bed te gaan, want morgen ga ik weer werken.
Slaap lekker allemaal!
Ik mag weer naar Nuestra Casita!!
Ik was behoorlijk blij dat ik vandaag weer naar het werk mocht. Na bijna een hele week niet de deur uit te zijn geweest viel het me nu pas op hoe koud het was (blijkbaar al de hele week) het was 10 graden toen ik vanochtend van huis ging met een hoop regen. Het is vandaag ook niet warmen geworden dan 15 graden en het is ook niet gestopt met regenen.
Op het kinderdagverblijf waren ze weer blij me te zien en werd ik warm onthaald. Ik mocht van Nancy niet meer klussen dus ik sta vandaag op de groep samen met Roxann er waren vandaag maar weinig kinderen en zo hadden we alle aandacht voor ze om oefeningentjes met ze te doen. Zoals de kleuren en fruit leren en anderen figuren en dieren.
Omdat ze ook in het kinderdagverblijf geen verwarming kennen was het ook daar ontzettend koud niet alleen ik en Roxann hadden het koud maar ook de kinderen. Sommige kinderen wilde niet eens hun jas uit doen zo koud hadden ze het. We hebben vandaag dan ook alleen maar binnen gespeeld.
Naar weer een dagje lekker gewerkt te hebben had ik weer positieve energie en wist ik ook alweer waarom ik in Peru was. Ik ben daarna het directiekamertje ingegaan om me achter te computer te verschuilen om met mijn familie te kunnen skypen. Dit was hard nodig want ik had ze aardig verwaarloosd het was inmiddels al weer twee weken geleden dat we elkaar gezien hadden en het was dan ook weer reuze gezellig met de Familie Beumer. Na ruim anderhalf uur gekletst te hebben met het thuisfront besloot ik er een punt aan te draaien en ben ik naar huis gelopen.
Vandaag had ik pas om 17.00 uur Spaans, maar goed ook want toen ik thuis kwam was ik ontzettend moe van een leuke werkdag en ben ik toch nog even twee uurtjes gaan slapen.
De Spaanse les van vandaag was net een komedie, je kon merken dat ondanks dat ik maar een dag gewerkt had dat we toe waren aan het wekend. Om kleine dingentjes hadden we enorme lachbuien op een gegeven moment kwam Nancy kijken of alles wel goed met ons ging. Toen we hoorde wat ze kwam doen kwamen we helemaal niet meer bij van het lachen. Het was een leuke les dat kan ik je wel vertellen of ik nou veel geleerd heb.. Tjaa, dat is een ander verhaal. Maar het lachen deed me erg goed waardoor ik nog beter in me vel raakte, want van al dat thuis zitten werd mijn humeur niet beter op.
Na de les ging ik gezellig eten met Nancy en haar man, Dan kwam zoals elke avond binnen wandelen om mij te plagen dat ik weer medicijnen had. Het is net of ik een broer heb zo erg zitten we samen te klieren en het word steeds erger, maar ik vind dat niet erg. Ik vind het eigenlijk alleen maar leuk om te klieren.. Ook al is Dan 28 dat zou je echt niet zeggen we gieren van het lachen en we hebben lol om niks we lijken net twee kleine pubertjes uit de brugklas, maar dat geef niet.. Als we maar kunnen lachen.
Naar het eten ben ik naar bed gegaan ik was moe en ik had buiten verder niks meer te zoeken het was al af gekoeld naar een graad of 6 en dus ben ik lekker in bed gaan liggen en heb ik nog even wat muziek geluisterd.
Lieve mensen een fijn weekend en slaap lekker allemaal!
Jippie weer weekend!
Nadat de wekker om 09.00 uur ging, ging ik zoals gewoonlijk in mijn eentje zitten ontbijten want de rest was al de deur uit. Daarna ben ik weer terug mijn bed in gekropen met de laptop op schoot, want ik moest een behoorlijke schade in halen als het gaat om het amuseren van jullie door mijn blog.. SCHAAM SCHAAM SCHAAMTE… Ik had inmiddels al 3 weken niks meer op papier gezet en sommige van jullie lezers begonnen al aan mijn moeder te vragen of er iets aan de hand was, omdat jullie zolang niks van me hadden gehoord. Nou er was niet echt wat aan de hand, ik was alleen druk, moe, humeurig, carnavallen of ik was weer ziek..
Dus ik heb vanaf vanochtend 09.30 tot vanmiddag 15.30 mij terug getrokken in mijn kamer om mijn verhaal op papier te zetten, ik moet zeggen dat het aardig gelukt is en het verhaal nog langer is als normaal, maar dat kan ook niet anders naar 3 weken tijd..
Nadat alle schade bijgewerkt had ging ik naar de keuken om wat zelf gemaakt limoenlimonade te pakken. Toen ik in de keuken kwam zat mijn grote irritante pleegbroer Dan ook aan tafel hij was net terug van het werk en hij zat nog aan zijn middag eten. Ik ging bij hem aan tafel zitten en we zaten gezellig te kletsen over dingen wat we allemaal niet voor een fratsen en streken hadden uitgehaald. Toen Nancy binnen kwam waren we stil. Nancy moest lachen en zei: ‘wat zijn jullie aan het uitvreten? Jullie ogen staan ondeugend in die rotkoppen van jullie..’ Dan en ik keken elkaar aan en begonnen te lachen maar we zeiden verder niks totdat Nancy weer de keuken uit was en daarna herpakte we ons gesprek weer.. Echt waar we lijken net twee kleinen kinderen die van kattenkwaad houden, terwijl Dan volgende maand al 29 word..
Daarna ging dan een poosje slapen en ik was het thuis zitten en het stil zitten zat en besloot er maar eens in mijn eentje op uit te gaan. Ik woonde inmiddels al 7 weken in Ayacucho en ik kende de weg en de cultuur al aardig. Ik ben in mijn eentje naar het centrum gelopen en heb daar een half uur in het park gezeten in mijn eentje mensen zitten kijken. Heerlijk! Het is een van mijn favoriete bezigheden waar ik echt van kan van genieten en waarvan ik tot rust kom, lekker wandelen en mensen kijken. Daarna ben ik weer terug naar huis gelopen, want ik zag donkeren wolken met regen aan komen. Toen ik bijna thuis was en de hoek van de straat om wilde lopen hoorde ik ineens mijn naam geroepen vanaf de overkant van de weg. Ik keek om en zag Nancy in een winkel, ik liep naar haar toe en ze vroeg waar ik geweest was ik zei dat ik het even was wezen wandelen naar het centrum omdat ik het thuis zitten zo zat was.
Het bleek dat Nancy in de winkel van haar vriendin was en ze zaten op een kruk je voor de winkel te kletsen. De vriendin van Nancy vroeg of ik er bij kwam zitten en ze vond het zo mooi dat ik zo mooi lang was. Ik had nog wat Hollandse snoepjes in mijn tas en deelde die uit en op mijn beurt kreeg ik typisch Peruaans fruit ik weet niet meer hoe het heette maar ik ken het in eerste instantie niet, maar het is wel super lekker en zoet! Ook ik heb samen met hun een uur voor de winkel gezeten mensen zitten kijken. Daarna gingen we naar huis om avond te eten.
Toen we thuis waren was de man van Nancy nog niet thuis, want die was ook vandaag op zaterdag klussen op het kinderdagverblijf. We hebben een half uur gewacht, maar geen Sel. Toen zei ik tegen Nancy zal ik anders naar Nuestra Casita lopen om te kijken of hij daar nog is. Nancy ging met me mee want het was inmiddels donker en ik mag hier niet alleen in het donker over straat.
Toen we halver wegen waren kwam sel ons te gemoed lopen en liepen we gezamenlijk naar huis om te eten. Omdat ik de hele week me gedragen had als Doorn Roosje en een winterslaap had gehouden, had ik nu energie voor 10! Ik ging maar op een krukje op het dakterras zitten om van me af te kijken, ik wist dat Nancy en Sel moe waren en Dan en José waren niet thuis dus voor mij zou het een avondje thuis blijven worden en ik zou me dood vervelen.
Gelukkig kwam Nancy er zelf mee of dat we nog gingen wandelen, nog geen minuut later stonden we buiten op straat en liepen we de weg die we altijd liepen. Langs de universiteit en de middelbare school die gevolgd werd door het ziekenhuis en zo kwamen we daarna langs de eerste discotheken die ons het centrum in leidden.
In het centrum aan te zijn gekomen was het enorm druk, dit kwam doordat het de hele week geregend had in de avond en dit de eerste avond was dat het droog was. We liepen een winkel naar binnen die allemaal huishoud dingen verkocht, dit was al de 6e keer dat we hier naar binnen liepen en ik wist dat Nancy weer naar de ovenschaal ging kijken die ze zo graag wilde hebben. Ik zei: ‘je wil die heel graag hebben he?’ Nancy zuchten en zei ja. Ik zei nou dat ik geen probleem dan krijg je hem van mij. Nancy had de afgelopen weken al zoveel met me te stellen gehad ziekenhuis bezoekjes en noem maar op, dat ik vind dat ze dit verdiende. Ze zorgt zo enorm goed voor me ik beschouw haar ook als mijn tweede moeder. Ze keek me aan als of ze water zag branden toen ik de ovenschaal aan het afrekenen was. Toen we buiten waren bedankte ze me echt honderd keer.
Met de nieuwe ovenschaal liepen we richting het park en gingen we op het bankje zitten waar we altijd zaten. We waren over van alles en nog wat aan het kletsen en toen vroeg ik naar het lichtend pad (een groep terroristen) die in de begin jaren 80 tot 2000 de stad in licht en laaie zetten. Nancy vertelde dat er enorm veel mensen zijn uitgemoord en dat je s`avonds in huis geen licht aan kon hebben, want dan vielen ze je huis binnen en schoten ze je neer. Ook als je op straat liep zag je langs de weg doden mensen liggen Nancy heeft 20 jaar in angst moeten leven. Ik heb er verder maar niet al te veel persoonlijke dingen gevraagd, want toen ze er over vertelde zag ik de pijn in haar ogen tevoorschijn komen. Ook hebben op de dag van vandaag heel veel mensen hier psychische problemen mee die kinderen van toen zijn nu volwassen en sommigen van hun hebben gezien hoe hun vader door de terroristen werd dood geschoten. Het is ook niet zo gek dat veel mensen hier kampen met drank, drugs en psychische problemen. Maar de psychische zorg is hier nog echt uit de jaren nul. Echt te triest voor woorden wat Nancy allemaal vertelde ik kreeg spontaan kippenvel en de tranen in mijn ogen.
Na het best wel zware gesprek liepen we naar huis en hadden we het over verjaardagen wanneer wie jarig was. Nancy is in April jarig en dan zou ik nog in Ayacucho zijn, ze vertelde dat ze geen zin had om te koken die dag. Ik bood aan omdat op me te nemen en een feestmaal te koken dat vond ze erg leuk en dat spraken we dan ook af.
Thuis aan gekomen was het inmiddels al 22.45 uur, we gingen nog een kopje thee drinken en daarna gingen we naar bed. Daar lig ik nu dan het is inmiddels 23.30 uur en ik ga nu echt slapen, want ik moet morgen weer naar de kerk.
Het is alweer zondag!
Ook vandaag stond ik om 09.00 uur op om te gaan ontbijten samen met de rest van de familie. Zoals tegenwoordig normaal is begon Dan me meteen te plagen. Was ook terecht want ik zag er uit als een spook, lijkbleek want ik was nog moe en wallen onder mijn ogen, mijn haar stond alle kanten op en ik had mijn pyjama nog aan en badslippers met sokken. Ik was een spook volgends Dan ik keek hem alleen uitdagend aan en zei verder niks een ging eten. Naar het eten was het mijn beurt om Dan te plagen en goot ik een paar druppels water op zijn hoofd. We stonden weer gelijk 1-1.
Door al dat geklier was het inmiddels al 10.00 uur een haastte ik me naar de douche om te douchen aan te kleden en om te maken. Precies om 11.00 uur was ik helemaal gereed om naar de kerk te gaan, het wachten was op Nancy en haar man. Nancy ging vandaag niet mee naar de kerk, want die voelde zich niet zo lekker. Dus bleven Sel en ik alleen over en gingen samen naar de kerk.
Zoals gewoonlijk vond ik het weer een interessante dienst en gingen de tijd snel. Ik kan de liedjes inmiddels al goed meezingen en ik vind het nog leuk ook! Na de dienst gingen we met Dan in de auto mee terug. José en ik achter in en Sel en Dan voorin. Thuis aangekomen gingen we lekker gebakken forel eten! JAMMMMIIEE! Heb bijna mijn vingers er bij opgegeten.
Daarna leek het wel of het wasdag was, want iedereen stond op het dak terras zijn was te doen. Zo ook ik zat op mijn krukje in de zon. JAAAAA ZON! Na de hele week geen zon gezien te hebben was het weer 30 graden! Dus zat ik op me korte broek en hemdje in de zon de was met de hand te doen. Normaal doe ik dit op zaterdag en ziet niemand het. Maar nu zat Nancy me aan te kijken of ze water zag branden en begon keihard te lachen! HAAHAHAHAAHAH Doe jij ook de was met de hand!?! Zei ze. Ik zei: ja hoe anders? Ze riep meteen José dat hij een foto van mij moest maken dat ik de was met de hand aan het doen was… Ja lollig hoor! Dus kreeg ik een hele fotosessie gratis en voor niks omdat ik een Nederlandse de was met de hand aan het doen was. Ach die kan mooi in het fotoboek voor thuis.
Nadat ik klaar was met de was bleef ik lekker op het dakterras hangen het was heerlijk weer en de zon scheen vol op. Ook Nancy kwam er bij zitten en daarop volgde Felix en Pepe ook. We zaten met zijn vieren op een rijtje. Eerst Nancy, daarna ik, daarna stond Felix op zijn achterpoten over de reling te kijken en Pepe zat op de reling. Ik denk als je als voorbijganger omhoog had gekeken, dat het een komisch gezicht was geweest. Zo hebben we de hele middag tot 16.30 gezeten en daarna zijn we naar onze kamer te doen om een dutje te gaan doen.
Ik had me ogen nog niet dicht of ik hoorde de eerste regen druppels al vallen. Ik bedacht me geen moment en sprong mijn bed uit en rende naar het dakterras, dat vol hing met het wasgoed van de hele familie. Ik riep ook de anderen die er daarna als de kippen bij waren om ook hun was goed veilig te stellen.
Ik was nog niet terug in mijn kamer of de regenen werd opgevolgd door hagel. Zo groot knikkers kwamen de hagelstenen met miljoenen gelijk uit de hemel en de hele straat zag wit. Ik besloot onder de dekens te kruipen een uurtje te slapen, niet dat ik geslapen heb want die hagel gaf een hoop herrie dus heb ik maar een uurtje gerust. Naar dat de hagel over was en het droog was besloot ik weer naar het dakterras te gaan. Deze keer niet om mensen te kijken, maar om het dakterras schoon te vegen met een bezem. Het dakterras stond namelijk blank door die vele regen en hagel die de afgelopen 2 uur was gevallen.
Daarna ging ik met Nancy brood kopen en ging ik eten. Ik at: gebakken banaan met rijs en ei. Dat ga ik thuis ook doen! Gewoon een banaan in de koekenpan en dan rijst er bij heel simpel maar erg lekker (althans vind ik dan). Na het eten hebben we nog een poosje aan tafel zitten kletsen. Ook kwam er ter mede deling dat ik aan me laatste setje medicijnen moest beginnen die tegen de parasieten waren. Die moet ik drie uur voor het ontbijt innemen, ik ontbijt om 08.00 uur dus ik moet om 05.00 MIJN BED UIT!! Omdat ik die medicijnen in moet nemen.. Toen ik dat hoorde werd ik iet echt vrolijk maar het moet maar..
Inmiddels lig ik nu in bed en is het 22.30 ik ga maar eens slapen, want om 05.00 uur gaat de wekker voor de medicijnen! Slaap lekker allemaal!