Wat vooraf ging.

Hoe onwerkelijk het ook klinkt, maar vanaf volgende week vrijdag zit ik aan de anderen kant van de wereld. Om precies te zijn in Peru.
Ik kan me er nu nog totaal geen voorstelling van maken, aangezien het daar zomer is en hier winter. Ik ben dan ook bezig om me bikini, zomerjurkjes en slippers in te pakken zonder te beseffen dat het bijna zo ver is.
Dat ik straks met blote benen, zo wit als melkflessen, op slippers loop door de straten van Ayacucho.

Terwijl ik nu lekker warm binnen zit naast de kachel en nog vol zit van de afgelopen 2 dagen door alle kerstdiners. Terwijl ik alweer in de startblokken sta om verse oliebollen te bestellen bij de bakker bij ons op de hoek voor Oud&Nieuw.

Toch heeft kerst me laten beseffen dat het bijna zover is. Ik ben opgegroeid met het feit dat kerst word gevierd met de hele familie. Met 40 man aan een tafel, daar word natuurlijk gegeten en gedronken, gelachen en gefeest. Maar ook daar komt het einde aan en wordt er afscheid genomen door een enkele die niet op nieuwjaarsdag bij Opa&Oma zal zijn. Die enkele heeft me doen beseffen dat het bijna zo ver is.

Dat ik volgende week vrijdag aan de andere kant van de wereld zit..