LIEVE MENSEN IK WIL JULLIE HARTELIJK BEDANKEN!!

Dag 10 Nuestra Casita

Vandaag is het al weer vrijdag en ben ik om precies te zijn 2 weken in Peru. Door alles wat ik heb meegemaakt de afgelopen dagen lijkt het of ik er al veel langer ben. Ook doordat ik me hier steeds beter op me gemak voel gaat alles een stuk makkelijker.

Naar alweer een ochtend routine achter de rug ging ik weer eens lopends naar mijn werk. Ik liep heel rustig en bewonderde alles om me heen. De vele studenten die naar de grote universiteit op de hoek van de straat liepen. Moeders met kinderen die hun kind naar school brachten, Mannen in pak en hun aktetassen, vele soorten politie agenten (want Peru heeft maar liefs drie verschillende soorten, waarom dat weet ik ook niet). De vele minitaxaties, op elke hoek een straat verkoper met eten waar helaas vaak kinderarbeid bij voorkomt. Vele jongens die ongeloofwaardig naar je zitten kijken, en ouderen mensen die stap voor stap de bergen op en af lopen.

Eindelijk aangekomen werkte ik weer met die Ester en zat ik weer op de groep van 2-3 jaar. Ik heb het hier echt super naar me zin en hun blijkbaar ook, want sommige kinderen willen niet eens naar huis als hun moeder of vader of wie dan ook hen komt ophalen. Inmiddels weten de kinderen wel waarvoor ze me moeten vinden en dat ik vooral plezier maken, spelen en zorgen dat de kinderen op het kinderdagverblijf op dat moment ook echt kind kunnen zijn en zich kunnen uitleven. Aangezien sommige kinderen thuis niet de kans krijgen om kind te kunnen zijn door hun leefomstandigheden en alles wat ze daaromheen mee maken.
Eigenlijk ben ik gewoon het grootste kind van het kinderdagverblijf (letterlijk en figuurlijk) Ik ben pas 19 dus ik tel nog mee als een (groot)kind en volgends mij gedraag ik me ook als een kind. Ach zolang de kinderen plezier hebben en ik een lach op een gezicht zie verschijnen is mijn taak al voor een grootdeel volbracht en ben is mijn dag weer goed.

Tijdens het werken kwam de heer Gerrit (de man van Ria), zij zijn het Nederlands echtpaar wat zich inzet voor Nuestra Casita en volgens mij doen zijn nog veel meer goede dingen voor de wereld. Hij was net weer voor 2 dagen in Ayacucho, nadat hij een aantal weken opbezoek is geweest in Nederland. Gerrit kwam zich even aan me voorstellen en vragen hoe het met me ging en of ik het naar me zin heb. Ja en of ik het hier naar me zin heb! Ik heb steeds meer het gevoel dat Peru ook een thuis voor me is.

Ook had hij het totaal bedrag bij zich wat jullie voor de stichting hebben opgehaald! Dat is bijna €400-,!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Lieve mensen die hier aan meegewerkt hebben, wil ik persoonlijk en namens de stichting hartelijk bedanken!! Ik ga ervoor zorgen dat er iets goeds mee gedaan word voor het kinderdagverblijf waar de kinderen profeit van zullen hebben! Voor de gene die nog een bijdragen willen leveren kan dat natuurlijk nog steeds en altijd! Ik vind het zo bijzonder dat er al zoveel geld is op gehaald in een korte tijd en hopelijk is dit nog niet het eind bedrag.

Verder heb ik een leuk gesprek met Gerrit gehad, helaas nog niet zo heel erg lang want het was nogal een chaos op dat moment op de groep. Na het fijne gesprek met Gerrit ben ik zeer te vrede verder gegaan met mijn werk. Ondertussen zat ik eens te bedenken waar ik het geld aan wil besteden, maar dat is een zorg voor later. Ik ga het pas besteden wanneer ik de organisatie veel beter ken, zodat ik weet wat de echt benodigdheden zijn.

Ik ging me weer focussen op de kinderen, het was dolle pret. Ik heb vandaag voor kerstboom gespeeld, als monster, politieagentje (letterlijk en figuurlijk) en nog veel meer. Laten we eens bij de kerstboom beginnen.
Er is een jongentje in de groep waar ik echt een zwak voor heb, zijn moeder is overigens ook tienermoeder en ik heb het idee dat hij nogal wat warmte mist. Of dat zo is weet ik niet, maar ik weet wel dat hij heel erg lichamelijk contact zoekt en vooral knuffelen. Zo ook met de activiteit kettingen rijgen. We hebben van die hele dikke schoenveters en grote kralen zodat kinderen kunnen oefenen kettingen rijgen (goed voor hun fijne motoriek). Nadat het ene jongentje een ketting had geregen vond het wel weer genoeg en wist hij een veel beter idee om met de kettingen te doen.

Ik was de kerstboom en werd versierd door een jongentje van 2. Alle schoenveters die hij maar kon vinden en te pakken kon krijgen werden om mijn heen gehangen en de kralen werden in me capuchon van mijn trui gestopt. Dikke pret had hij er mee en hij gierde van het lachen. Nadat hij mij vol behangen had ging hij ook mijn collega (Ester) voor behangen.
Ook met het eten geven van de kinderen is altijd weer een strijd, dus we doen het gewoon met veel plezier. Brooem broem Valentina doe je mondje is open, of oeps bijna in je oor, oeps bijna in je oog, ooh oeps verkeerde mondje, bijna in de mond van Fabiano. Lachend heeft dat meisje haar bord leeg gegeten, waardoor het voor de anderen ook aantrekkelijk werd om hun bord leeg te eten en zo gezegd zo gedaan. Met gekke bekken trekken en fratsen uithalen kom je bij die kinderen een heel eind. Ik heb af en toe net het gevoel of ik mijn tweede persoonlijkheid een clown is.

Dit blijkt wel weer wat mijn bijnaam is die een jongentje mij gaf. Het was bijna 14.00 uur en zijn vader kwam hem ophalen. Zijn vader vroeg wat de naam van de juf was (mijn naam). Ik zag een ondeugende blik in de ogen van het jongentje verschijnen en hij begon te giechelen, waarop zijn vader het nog een keer vroeg en hij zei: ‘dat is juffrouw monster’. Nou zijn vader had het niet meer van het lachen en ik ook niet! De vader vroeg: ‘hoe komt hij daarbij?’ Ik met een roodhoofd, huh ja ik heb vanochtend als monster gespeeld.. Waarop de vader van het jongentje nog harder begon te lachen en zei: ‘ik hoor het weer, je hebt het goed gezellig gemaakt met de kinderen’.

Nou mijn nieuwe bijnaam dus: Juffrouw Monster. Volgens mij hebben mijn moeder en ik nu weer iets gemeen (Toch mam?). Aangezien ik een neefje heb die mijn moeder monstertante noemde toen hij klein was. Hoe ook ik het weet te presteren die naam te krijgen, vind ik heel bijzonder. Mijn moeder monstertante en ik monster juffrouw, lekker familie trekje zeg..
Nadat de meeste kinderen van de ochtend groep waren opgehaald kwamen de kinderen van 1jaar bij onze groep, om alvast de middaggroep te vormen. Om te zorgen dat de kinderen van de middaggroep niet begonnen te huilen waar hun mama blijft moest ik weer eens wat bedenken om ze af te leiden.

Ik had een mooie knalrode sjaal om die de meeste Spaanse mannen bij het stieren gevechten gebruiken, ik wist niet dat een rode lapstof ook bij kinderen werkte. Ik gooide hem in de lucht en ze probeerde hem allemaal te vangen, ik gooide hem over me hoofd heen als of ik een rood monster was en zo liep ik door het lokaal heen. De kinderen gilde en gierde het uit. Waarop de anderen collega’s kwamen kijken en begonnen te lachen toen ze mij zo zagen lopen. Ik heb ze wel een uur zoet gehouden met die rode sjaal en uit eindelijk heb ik hem in mijn tas moeten stoppen, omdat ze van geen ophouden wisten.

Toen kwam het speeltje opbeuren weer aanbod, iedereen moest een keer zo dicht mogelijk bij het plafon zijn geweest of een salto hebben gemaakt. Ook dit was weer dolle pret. Ik begin me eigen nu af te vragen, ben ik nou een clown, een kinderenjuffrouw of heeft dit ergens ook met psychologie te maken. Het laatste zal vast wel, want ik probeerde op allerlei mogelijke manieren aan het lachen te krijgen en houden. Zodat ze plezier konden maken met zo weinig mogelijk dingen. Het hele kinderdagverblijf staat vol speelgoed en ze gieren het uit van het lachen met alleen een knalrode sjaal.

Best bijzonder is dat, ik kan me nog wel heugen dat toen ik klein was het duurste speelgoed had een supergroot poppenhuis wat gemaakt was door mijn opa (waar we altijd veel gespeeld mee hebben), maar gaf ons een paar oude kleden en dozen en we waren uren zoet met het bouwen van hutten of het maken van een eigen poppenhuis. Volgens mij heeft dat te maken dat een kind daardoor zijn fantasieën kan uiten en zich daardoor ontwikkeld.

Het einde van mijn dienst zat er aan te komen, na nog even met de kinderen lekker geravot te hebben pakte ik mijn spullen en trok ik mijn terug op het kantoor waar ik in alle rust kon skypen met de familie. Toen ik daar eenmaal zat kwam Roxann heel lief nog een boord met rijst naar me toe brengen. Ik wenste haar een fijn weekend en ging al etend voor de webcam zitten. Thuis moesten ze hier enorm om lachen en zeiden: wat Eet jij vandaag? Kip met rijst of rijst met kip?

Klinkt heel grappig weet ik ook wel, maar wisten jullie ook dat de Peruanen het eerste volk waren die aardappels aten en dat de Spanjaarden deze gewoonte hebben meegenomen naar Europa? Grappig he? Wij eten altijd aardappelen, terwijl ik er persoonlijk niks aan vind, of het moeten patatjes zijn maar dan heb ik als nog niet altijd zin in. Ik heb veel liever pasta of rijst. Dus ik ben juist blij dat ik hier veel rijst eet, ik eet hier ook wel aardappels, maar toch blijf ik rijst lekkerder vinden.

Terwijl het in Nederland sneeuwde en mega koud is, ging ik naar het skypen de zon te gemoed. Best wel gek.. Ook vond ik het gek dat mijn moeder de telefoon op de luidspreker zetten en dat ik zo via skype met mijn opa’s en oma’s heb gepraat. Dit vond ik echt super leuk! Ook vind ik het super apart om het nieuwe huis van Ruben via skype te bewonderen. Dat het tegenwoordig allemaal kan echt ongelooflijk.

Na even het gevoel te hebben gehad het missen van mijn familie was dat al snel weer weg toen ik het zonnetje te gemoed liep en lekker naar huis wandelde. Onderweg naar huis loop ik altijd langs parkjes waar ik dan verliefde stelletjes elkaar zie aflebberen en op die momenten mis ik Ruben ontzettend, niet dat ik hem hoef af te lebberen maar gewoon het samen zijn het ouwehoeren en het lachen. Ik mis gewoon mijn beste maatje waarmee ik alles kan delen! Gelukkig kan ik hem over een aantal weken dit alles zelf laten zien en kan ik met hem delen hoe het hier is.
Eindelijk thuis aangekomen te zijn, moest ik nog even snel mijn huiswerk maken en ben daarna nog een half uurtje in de keuken gaan zitten kletsen met Nancy.

Het was eindelijk zover ik had weer Spaanse les, zoals gewoonlijk vlogen de uren om en was het al weer 18.00 uur ik had weer veel geleerd en ook deze keer had ik weinig fout in mijn huiswerk. Ook hadden Roxana en ik allebei super veel zin in morgen, want dan gingen we samen de stad bezichtigen.

Na de les ging ik lekker een hapje eten bij Nancy, patat met kip echt heerlijk! Na het eten zijn we zoals gewoonlijk weer gaan lopen, voor het lopen moest Felix nog even zich zelf uitlaten, wij wachtten op hem bij de deur totdat hij klaar was. Nadat hij 10minuten had lopen rond zwerven door de straat riepen we hem dat hij moest komen, omdat wij wilde gaan. Met een vaart kwam hij er aangerend, zelf zo hard dat hij niet meer kon stoppen en mij omverliep in plaats van links de bocht om de schuur in te gaan. Met een vaart belanden van de stoep ik in de voortuin van Nancy, gelukkig had ik niks en stond ik binnen een paar seconden weer rechtop. Wel kwam Nancy niet meer bij van het lachen en ik ook niet. Ik begin me nu wel steeds meer af te vragen wie nu echt mijn vijand/vriend is Pepe of Felix. Eerst ren ik als een kip zonder kop achter een vreemde dalmatiër aan die ik aan zie voor Felix en daarna loopt dat beest me om ver…

Na dat we weer eens uitgelachen waren liepen we richting het centrum. Tijdens het lopen zagen we een vos de bosjes in springen en dat midden in het centrum! We hebben weer op een bankje gezeten in het park waar we lekker mensen gingen kijken. Omdat het regende waar er niet zo heel erg veel mensen, maar we hebben ons weer prima vermaakt. Nadat we thuis kwamen was het 22.00 uur en ben ik meteen me bed in gedoken want morgen zou een lange dag worden..

Zaterdag, mijn tweede vrije weekend.

Ik had de wekker om 08.00 uur gezet, zodat ik nog kon douchen en de was doen voordat Roxana mij kwam ophalen om een tour door de stad te doen. Omdat het de afgelopen veel had geregend hadden we de weerman gesmeekt op goed weer voor zaterdag en dat was gelukt. Toen ik vanochtend mijn ogen open deed kwamen de zonnen stralen al te gemoed en toen ik in mijn pyjama door de schuur naar de badkamer liep was het ook niet zo koud als anderen dagen.

Ik ging lekker douchen, maakte me een keertje leuk op, lakte me nagels, trok de leukste kleren aan die ik bij me had, want ik ging vandaag een dagje uit. Bij de ontbijt tafel aangekomen zag Nancy meteen dat ik nagellak op had en zei dat het hier Uniek is als je make-up op heb en nagellak. Ik pakte meteen de potjes nagellak en gaf ze aan Nancy en zei: ‘Hier doe ook maar nagellak op!’ Ze pakte de zelfde kleur, als die ik heb: donkerrood. Ruben dit is speciaal voor jou: Je moet niet alleen snoepje voor Nancy meenemen, maar ook nagellak en dit is voor MAMA: mam, wil jij dan even 3 of 4 potjes nagellak voor kopen voor Nancy?
Het was inmiddels al 9.15 en ik was helemaal vergeten om de was te doen. Gauw pakte op me kamer de donkeren was en deed hem in de wasmachine. Die natuurlijk weer te laat klaar was en mijn grote vrienden van 1.50 meter Roxana al voor de deur stond. Ik vroeg al om mee naar het dak terras te komen, omdat de wasmachine nog niet afgelopen was. Al kletsend en wachtend totdat de wasmachine klaar was ging we bespreken waar we heen gingen. Nadat ik gauw de was had opgehangen trok ik mijn laarsjes aan om op weg te gaan voor een lange wandeltocht.
Eerst liepen we richting het centrum en vertelde ze me alles over de guerrilla die 15 jaar geleden afgelopen was. Daarna ging we naar een soort cultuurcentrum waar allemaal kraampjes waren met zelf gemaakte dingen door Peruanen hier ga ik zeker nog een aantal leuke souvenirs kopen voor de familie thuis.

Daarna liepen we halverwege een berg op waar de markt was. Toen ik op de markt liep voelde ik me echt thuis in Peru. Vele mensen die elkaar kruiste, meer als honder kraampjes en vele straat verkopers. Geen markt kraampjes, maar sommige dingen liggen gewoon op de grond. Geen kippenpoten te koop, maar hele kippen met de poten er nog aan.. Gevilde cavia’s die in hun nakie lagen, wachten totdat iemand ze koopt en ze op eet. Toen ik hier liep kreeg ik pas echt het besef dat ik in Zuid – Amerika was. De Zuid – Amerikaanse markten die je normaal alleen op televisie zag, daar loop je dan nu zelf als langste en bleekste vrouw van de hele stad.

Na de markt liepen we weer de berg af richting het centrum, we kwamen allemaal voetbalveldjes tegen die bomvol bezet waren door jongen mannen. Toen we langsliepen voelde we het testosteron gieren over het voetbalveld en er werd dan ook massaal naar ons gefloten, waardoor wij in lachen uitbarsten.

Tijdens het lopen hadden we het over cultuur verschillen, qua criminaliteit en homo’s. We werden het eens dat de criminaliteit in Drugs zowel in Peru en Nederland Gigantisch is en het taboe van homoseksualiteit in Peru enorm is en Nederland in dat opzicht massaal in een revolutie zit en vooruitstrevend is. Ook vroeg ze wat ik het meeste misten aan Nederland, waarop het een paar minuten stil was. Waarop ik antwoorden: Ruben en mijn familie, maar verder mis ik tot nu toe niks. Ik heb het hier prima naar me zin en ben blij dat ik mijn koude kikkerlandje voor een aantal maanden mocht verlaten!

Oververhit en doodmoe bij het centrale park zijn aangekomen, was het een gevecht en een zoektocht om een bankje in de schaduw te veroveren. Nadat dat eindelijk gelukt was konden we een beetje tot adem komen. Het was inmiddels over de 30graden en gigantisch heet, omdat ik niet lastig gevallen wil worden door jongens had ik een legging aan met laarzen een tuniek en een vestje.

Nadat we een poosje op het bankje zaten kwamen er allemaal mannen in het zelfde pakje aanlopen, het was een band. Roxana vertelde me dat het een band was die voor een bruiloft ging spelen en foto’s ging maken in het park en daarna de grote katholieke kerk in ging voor de bruiloft. Even later kwamen ook de bruid en bruidegom voor bij, hij in mooi donkergrijs pas en zij in een mooie lange witte jurk van kant. Ik vroeg aan Roxana wat hier de gemiddelde leeftijd is om te trouwen, ze vertelde me dat de meeste Peruanen trouwen rond hun 30 jarige leeftijd.
Daarna vroeg Roxana op haar beurt wanneer ik van plan was te trouwen, ik zei nou het lijkt me leuk om binnen 3 jaar te trouwen. Ook al ben ik heel jong het lijkt me gewoon ontzettend leuk en ik heb het gevoel dat Ruben de gene is wie ik zocht. Ook zij beaamde dat en vond ons een leuk stel om te zien op de foto’s. Ook had ik foto’s van mijn paps en mams laten zien en ze vond dat zij er jong uitzagen in vergelijking met de Peruanen die rond de 50 jaar zijn.

Naar het een poosje in het park gezeten te hebben en ik haar foto’s heb laten zien, zijn we verder gaan lopen in het centrum en heeft ze me alles verteld waar je wat moet kopen, zoals waar de meeste jeugd zijn of haar kleding koopt, waar je lekker kan eten, waar je leuke hebbedingetjes heb etc. naar nog meer als een uur te hebben gelopen zijn we aan het plein bij een restaurantje wat gaan eten een lekker groot stuk taart met een grote verse mangomilkshake. 2 grote stukken taart en 2 grote mangomilkshakes in het duurste gedeelte van de stad koste bij elkaar omgerekend €7,50 waar je in Nederland al zeker €20,00 voor betaald.
Het was inmiddels half 2 en we waren zo’n 3 en half uur onder weg waar zeker wel 3 uur van gelopen hadden. We waren allebei voldaan, maar ook doodsmoe door de hitten en het vele lopen. We besloten de terugweg een taxi te nemen, en sprake af dat we vrijdag naar Spaanse les zelf cocktails gaan maken om de week goed af te sluiten, ook zou Roxana nog een paar anderen vriendinnen van haar vragen. Roxana is een ontzettend leuke meid en we hebben een hele goede klik, we kletsen de oren van elkaar kop af wat 75% in het Spaans gaat en 25% in het Engels ook lachen we ontzettend veel. Ondanks het leeftijd verschil van 6 jaar en het lengte verschil van ongeveer 40 centimeter is er een onwijs goede klik. Ik hoop echt dat ze ooit een keer naar Nederland komt.

Nadat we afscheid van elkaar hadden genomen liep ik het huis van Nancy binnen, ik plofte neer op een stoel in de keuken, moe van al het lopen en de hitten en nog vol van het heerlijke stuk taart en de gezelligheid. Moest ik nu ook nog middag eten, een bord vol soep en een bord vol warm eten, ik was zo moe en nog vol van de taart dat ik amper een hap naar binnen kreeg en ik er een uur over heb gedaan om het meeste op te eten, de soep was op maar het hele bord vol warm eten ging er niet meer in en heb ik voor de helft opgegeten. Felix was zeer blij met me, want die kreeg mijn restjes.

Het was inmiddels 15.00 uur ik bedacht me geen moment en ben mijn bed in gedoken. Ik heb heerlijk tot half 6 geslapen. Daarna heb ik gauw de was van de waslijn geplukt, voor dat het begon te regenen. Om stipt 18.00 begon het te gieten en om 18.45 was het weer droog, in de tussen tijd heb ik nog wat warmeten gegeten en wat brood, daarna ging ik met Nancy en haar man opstap. Eerst gingen we naar het grote busstation met de auto, waarom geen idee er was in ieder geval haast bij.
Ze zeiden daar dat de bus om 20.00 uur aankwam op het busstation vanuit Lima, wie er inzat geen idee ze deden nog al geheimzinnig. We gingen gauw weer terug naar huis, want de man van Nancy moest nog eten daarna gingen we meteen door naar het goede busstation. Stipt om 20.00 uur kwamen we daar aan en vroegen we of de bus er was, het antwoord was nee die had vertraging en kwam pas om 22.00 uur. Nog steeds wist ik niet wie er uit de bus zou komen. Ik begon bijna te denken dat het een verrassing voor mij was, dat Ruben eerder zou komen of me moeder met Meggelien. Maar ik ging nadenken, dat kan helemaal niet want ik heb ze 20.00uur vrijdagavond Nederlandse tijd nog op skype gezien, dus kunnen ze nooit hier in Ayacucho zijn, want dan ben je minimaal 2 dagen onderweg.

Het moest dus, iemand anders zijn maar wie?? We moesten in ieder geval nog twee uur wachten dus zetten de man van Nancy ons af in het centrum, want Nancy moest nog wat boodschappen hebben Brood en etc.. Daarna reed de man van Nancy door om José (spreek uit als Góse) hun zoon op te halen. Nancy en ik moesten dus lopend naar huis, alsof ik dat nog niet genoeg gedaan had. Na de boodschappen liepen we weer naar huis, onderweg liepen we voor de zekerheid nog eens langs het busstation en om te kijken of de bus er al was. 21.15 nog geen bus..
Dus liepen we op huis aan, thuis aangekomen waren José en de man van Nancy nergens te bekennen, maar de auto stond wel voor de deur. Dus dronken we nog maar een kopje thee en ondertussen belde we ze om te vragen waar ze waren maar geen gehoor. Inmiddels was het al 21.45 dus moesten Nancy en ik, zelf maar gaan met een minitaxi. Als je zo’n ding nodig heb dan zijn ze allemaal bezet en als je ze niet nodig heb dan drammen ze of je een lift nodig heb. Dus werd het voor Nancy en mij de benenwagen en kon ik dus ALWEER lopen.

Eindelijk aangekomen bij het busstation, stond de auto van de man van Nancy voor de deur van het busstation met daarin de man van Nancy en José. Wij vroeg hoe dat nou kan, wan de auto stond nog net voor huis. Dat bleek een anderen auto te zijn geweest, want na dat de man van Nancy mij en Nancy had afgezet in het centrum is hij José gaan ophalen en meteen door gereden naar het busstation..

Ik wist nog steeds niet wie er uit de bus zouden stappen en werd met de minuut nieuwsgieriger. Eindelijk om 22.10 zag ik een bus aankomen rijden en José stapten meteen uit de auto, om naar de bus te gaan. Ik bleef keurig bij de auto wachten samen met Nancy. Ik dacht nog zou josé een vriendin hebben dat zij komt.. ik had allerlei scenario’s bedacht, wie en waarom uit de bus zou stappen.

Maar die had ik niet verwacht.. Toen José terug kwam lopen liepen achter hem 1 man aan en 6 jongen mannen. Wat bleek nou de 1 man is een dominee en de anderen leerlingen en ze blijven een maand in Ayaucho, omdat er een congres is voor dominees ofzo.. en omdat de familie van Nancy zo nauw betrokken is met de kerk brengen zij die jongens naar het huis van Gerrit en Ria waar zij zullen verblijven.

Alleen er paste maar 4 jongens in de auto van de man van Nancy, de anderen twee gingen met José met een taxi en Nancy en ik konden voor de verandering weer eens lopen.. Onderweg zijn wij op een bankje in parkje om 22.45 gaan uitrusten.. Daarna zijn we het laatste stukje naar huis gelopen en hebben we nog wat thee gedronken en ben ik naar bed gegaan.. Nu lig ik in bed en is 23.30 en ben ik enorm moe! Me benen tintelen gewoon van het vele lopen van vandaag.. Dus ik ga gauw slapen want morgen moet ik weer naar de kerk. Adios Amigos!

De zondag van mijn tweede vrije weekend.

Vanochtend om 09.00 uur ging de wekker en ik kon me bed echt niet uitkomen, alles deed me zeer.. Ik wist niet dat ik zoveel spieren in me benden en voeten had, zelf de spieren in me kont deden zeer. Nadat ik mezelf uit bed had gehesen ben ik gaan douche en begonnen met me kamer opruimen, want die moest ik vandaag schoonmaken.. Helaas ook hier moet ik dat! Nadat ik alles al had opgeruimd, de lichte was bij elkaar had geraapt die ik vanmiddag uit de kerk zou wassen en de 30 vierkante meter had geveegd en een half strand uit mijn kamer kwam was het 10.30 uur.

Ik ging naar de keuken om te ontbijten waar Nancy was om te alvast te koken voor vanmiddag en lachend zei: ‘ga jij ontbijten of lunchen?’. Zij had blijkbaar al om 07.30 uur gegeten. Na het ontbijt liepen de man van Nancy, Nancy en ik om 11.00 uur richting de kerk, het was nog niet heel erg warm. Dus ik had een legging aan met een jurkje, slippertjes en een colbertje. Op zondag maak me ik me altijd keurig op en ga ik op mijn netst (netste kleren die ik bij me heb van die (bijna alles) oude kleren) naar de kerk.

Bij de kerk aangekomen, waar ook de 6 jongenmannen en de dominee er die gister avond waren aangekomen. Ook waren de zonen van Nancy al weer druk in de weer op het podium om de dienst voor te bereiden en zat Gerrit achter in de kerk.

Net als vorig week was het leuke dienst met allemaal liedjes en een preek dus de tijd vloog voorbij. Naar de dienst moet je iedereen die je kent gedag zeggen met een hand en een kus op de wang en zeggen: buenas dias, comes esta? Ik hou er al helemaal nier van om iedereen te moeten zoen en al helemaal niet mensen die ik niet ken. Dus ik bleef altijd op een afstandje van Nancy staan in de hoop dat ze mij zouden overslaan, maar ter vergeefs iedereen wist blijkbaar dat Nancy een Nederlands Meisje in huis had en stond ik vol in schijnwerpers…

Alleen de jongenmannen tussen 18 en 30 jaar bleven me op een afstandje staan bekijken of dat ik een bedreiging voor ze was.. Misschien omdat ik groter ben, anders, weet ik veel.. Maar als Nancy ze aan me voorstelde waren ze allemaal heel erg verlegen.. Wat ik eigenlijk heel grappig vond.. Want ik moet toch de gene zijn die verlegen is.. Ik ben toch de gene in een vreemd land, met een vreemde taal en anderen cultuur? Nou blijkbaar niet.. Of ze moeten zoveel sympathie voor me hebben.. HAHAHAH grapje! Dat zal vast wel het geval niet zijn!
Na de kerkdienst reden we met Dan in zijn rode oude kever mee naar huis. Thuis aangekomen kleden iedereen zich om in zijn of haar huiselijke kloffie. Ook ik trok een trainingsbroek aan met een hemdje. Ik pakte me bij elkaar geraapte was en liep naar de wasmachine.. Daarna gingen eten.. een of anderen soep, de meeste soepen die ik heb gehad vond ik niet lekker, maar deze wel ook de pasta die Nancy had gemaakt vond ik overheerlijk en heb tussen de middag een bordvol gegeten en vanavond weer, ik moet niet vergeten als ik weg ga de recepten van bepaald gerechte te vragen.

Na het eten, was de wasmachine klaar en ben ik de was gaan ophangen, daarna ben ik naar me kamer gegaan om mijn kamer te soppen, alles keurig afgenomen, de ramen gezeemd de vloer had ik al geveegd dus die kon ik mooi er achter aan schoon dweilen. Toen was de vloer nat en moest ik ergens anders wachten totdat het droog was. Dus pakte ik me korte broek, zonnebrand en broek en ben ik op het dakterras in de zon gaan zitten. Na nog geen uur in de zon gezeten te hebben Kwam Nancy vragen of ik met hun mee ging naar vrienden.

Ik vond het prima dus ik ging snel even onder de douche staat die vette zonnebrand van me lijf afspoelen, trok een legging en een tuniekje aan smeerde wat lipstift zetten me zonnebril op en was klaar om te gaan.
We zaten met ze vijven in de auto José, een jongen die ik niet kende, Nancy, de man van Nancy en ik. Omdat ik de langste ben hier mag ik voorin de auto. Onderweg zetten we José af en die jongen ook. Het bleek dat die jongen ook hier in huis woonden en naar de kamer van Dan een kamer bij Nancy huurt.

Daarna reden we verder de stad uit de bergen in, we kwamen in wat armere wijken terecht. Bij een zo’n arme wij hoog in de bergen stopten we zetten we de auto neer en liepen naar een heel klein huisje. Na een poosje aan de deur gerammeld te hebben deed er een oud klein mannetje open, het bleek dat hij heel slecht kon horen.

Ook zijn vrouw kwam er aangelopen, die zat blijkbaar bij de buurvrouw. Toen we binnen kwamen bestond het huisje uit een kamer, waar 4 plastic stoelen en een tafel stonden wat een eet hoek moest voorstelen daarnaast stond een kast wat een wand moest voorstellen en achter die kast stond het bed en aan het voeteind van het bed was een keukenblokje. Het huisje is ongeveer 20 vierkante meter. Achter het huisje stond een tuintje met van alles er in maïs, pompoen en nog allemaal verschillende soorten kruiden en bloemen. Tussen al deze gewassen door zag ik dag er wietplanten groeide, of die bewust gepland zijn dat denk ik niet.

Nancy had voor hen allebei een fles cola en een gebakje mee genomen, het was duidelijk te zien dat ze het niet breed hadden. Hij kon slecht horen en zij had geen gebit meer. In Nederland heb je daar een verzekering voor en dan is alles zo geregeld.. Maar is niet.. Als je oud ben is het gewoon anderen koek, dan moet je maar zien hoe je overleefd. Ook spraken deze mensen geen Spaans alleen Katcuha, dat is van oudsher te taal die in de regio Ayacucho word gesproken voordat de Spanjaarden Peru veroverde. Deze taal en Spaans word alleen gesproken, met Engels kun je je hier niet reden.

Ook was heel bijzonder dat deze man een zegen over me uitsprak, omdat hij god dankbaar was om iemand te ontmoeten vanuit de anderen kant van de wereld. Ik vond dit een hele bijzondere en speciale ontmoeting die ik nooit zou vergeten die mensen hadden gewoon de tranen in hun ogen staan. Ik vond het ze zo zielig en wetende dat de meeste oude mensen in Ayacucho zo leven. Het enige waar van konden genieten is van het uitzicht die zich verleend over de stad Ayacucho en delen van het Andes gebergten.

Met een zeer dubbel gevoel stapten ik weer de auto in, beseffend dat ik van geluk mag spreken dat ik in Nederland ben geboren. We reden verder de bergen in en stopte ergens om het uitzicht te bewonderen. Het is zo gigantisch mooi, ik was helemaal stil van de dubbele kanten die ik binnen een uur had gezien. De mooie natuur en de trieste ouderenzorg. Door dit dubbelde gevoel liet ik mijn neer ploffen in het gras aan de kant van de weg om naar het mooie uitzicht te kijken en luisteren naar het water van de watervallen die je kon zien.

Ik had het gevoel of ik hier thuis hoorde de natuur de cultuur ik voelde me hier op me gemak en op mijn plaats. Door deze reis ontdek ik beetje bij beetje wat ik wil in mijn leven met wie ik dat wil delen en wie ik zelf eigenlijk ben. Zonder gevoel van heimwee, verdriet of boosheid. Ik zat daar zielsgelukkig, blij, vrolijk, en dankbaar dat ik hier mag zijn. Zo fantastisch, het is hier zo fantastisch, het klink gek maar de onrust die ik de afgelopen jaren heb gehad door benodigde taferelen die op mijn zijn gekomen vallen hier als 2 enorme zandzakken van me af en dat geeft een heel bevrijdend en bevredigend gevoel..

Nadat we hier zo`n 15 minuten hadden gezeten gingen we weer terug naar de stad, weer zetten de man van Nancy ons af bij de stad en gingen we eer brood kopen ook gingen we het hele centrum af voor de goeie deodorant en scheermesjes die Nancy nodig had. Weer werd ik enorm aangestaard, want wat moet zo grote westerse vrouw en zo’n kleine Peruaanse vrouw samen..

Nadat we thuis kwamen haalde ik mijn was van de waslijn en ruimde het op voor dat ze nat regende ik maakte netjes mijn bed op en klaar was kees, ik had weer een totaal schonen kamer.
We gingen al om 18.30 uur eten (Nancy, de man van Nancy en ik), Dan kwam binnen in de keuken en zei: ‘jeeetje wat eten jullie vroeg, waarom is dat dan’. Nou om dat ik honger had zei ik. Toen zij Nancy in Nederland is het al 00.30 uur het word tijd dat arme kind eens avond gaat eten waarop Dan moest lachen.

Na het eten ging ik mijn Spaanse huiswerk maken en theedrinken met Nancy en nu ben ik mijn blog aan het schrijven en is het in middels 21.45 dus ik stop er mee en ga nog even tandenpoetsen en slapen. Morgen zet ik dit lange verhaal weer online ik zou zeggen welterusten!!

Dag 11 Nuestra Casita.

Vandaag is het al weer maandag en begin ik al weer aan mijn derde werkweek. Met weer een snellen ochtendroutine liep ik gauw de deur uit onderweg naar mijn werk. Onderweg was het weer ontzettend druk, gelukkig was het niet koud en kon ik gewoon op mijn T-shirtje naar mijn werk lopen. Tijdens de wandeling kwam ik net zoals de afgelopen 2 maandagen weer langs de markt op gelopen en was het daar enorm druk. Vele mensen staarden me aan wat een buitenlander buiten het centrum van de stad moest, inmiddels ben ik al die rare blikken wel gewend en loop ik gewoon door.

Toen ik op het kinderdagverblijf aan kwam, was er op de groep waar ik sta nog helemaal niemand. Ik ging bij de anderen groepen kijken bij de baby’s was het weer een drukte, maar bij de 2,3 en 4 jarigen waren maar 2 kinderen toen ik binnen kwam lopen. Ook mijn twee collega’s van twee verschillende groepen waar daar in de zaal. Het bleek dat we vandaag maar acht kinderen zouden hebben en dat een van me collega’s zich bezig zou houden met anderen werkzaamheden in plaats van op de kinderen te passen.

Mijn anderen collega (Mariëlle een wat ouderen vrouw, ik denk even oud als Nancy, die ook bij ons in de kerk zit) en ik bleven op de groep staan. De groep bestond vandaag uit kinderen van 2 tot 4 jaar, normaal zijn dit twee verschillende groepen maar omdat we vandaag zo weinig kinderen hadden werden de groepen samen gevoegd.

Al snel kwam ook weer het jongentje uit de baby groep die continu moet huilen. Huilend kwam hij naar me toe gerend en ja binnen 1 minuut had ik hem weer stil. Ik pakte wat speelgoed voor hem en ging samen met hem spelen, naar een kwartier stond er gelukkig weer een lach op zijn gezicht en ging hij rustig met de anderen kinderen spelen. Ook waren er 3 kinderen die nog niet zolang op het kinderdagverblijf zijn en ontzettend eenkennig zijn, waardoor sommige ouders het lastig vinden hun kind alleen achter te laten en de hele dag meelopen.

Persoonlijk vind ik niet zo’n slimme aanpak, want hierdoor blijft het kind eenkennig en zou het nooit alleen kunnen wennen op kinderdagverblijf. Hoe meer dagen de moeder of vader mee blijft lopen op het kinderdagverblijf, hoe lastiger het voor het kind word om alleen te wennen op het kinderdagverblijf en hoe lastiger het word om het eenkennige gedrag af te leren.

Maar goed, dit zijn allemaal van die kleine puntjes op die i waar het kinderdagverblijf nog even aandacht aan moet besteden. Gelukkig ben ik hier niet voor niks en hopelijk kan ik in dit soort dingen verandering in brengen, maar dat is nu nog lang niet aan de orde eerst maar eens alles goed blijven observeren en meedraaien. Hoe langer ik hier ben hoe beter ik straks de kleine verbeterpuntjes kan behandelen of aankaarten. Verder heb ik het weer super naar me zin op mijn werk en kan ik ook steeds beter overweg met de ouders. Mede door dat ik steeds beter Spaans versta en spreek.

Nadat het laatste kindje van mijn groep was opgehaald door zijn/haar ouders wilde ik achter de computer om met het thuis front te skypen, zoals alle vasten dagen: Maandag, Woensdag en Donderdag. Helaas ging dat vandaag niet op, hier baalde ik enorm van want ik had me er juist zo op verheugd om te vertellen hoe mijn weekend was geweest en ik had graag willen horen hoe de familie thuis het had gehad op de schaatsbaan.
Met best wel een rotgevoel in mijn buik, omdat ik Ruben ontzettend mis, ondanks ik het naar me zin heb, liep ik naar huis. Ik denk maar zo: een betere relatie test als dit is er niet. Eerst bijna 4 maanden zonder elkaar en dan 1 volle maand 24 uur per dag en 7 dagen in de week samen. Als Ruben en ik deze komende maanden goed weten door te brengen, dan weet ik zeker dat onze relatie door alle testen heen is op het samen wonen na.. Maar die stap hopen we te kunnen nemen als we weer terug in Nederland zijn, maar dat zijn zorgen voor later.

Thuis aangekomen zag ik niemand, geen Nancy, geen Dan, geen José, geen man van Nancy. Ook had ik mijn huiswerk al gemaakt en moest ik nog anderhalf uur wachten totdat ik Spaanse les heb. Ook begon het te regenen, dus in de zon op het terras zitten zat er vandaag helaas niet in (alhoewel gisteren ben ik al behoorlijk verkleurd). Ik merkte dat ik nog moe was van het intensieve weekend, dus ik ben lekker mijn bed ingekropen zodat ik helemaal fit was voor Spaanse les.

Om 15.50 uur ging de wekker ik haalde snel een washand door me gezicht heen kamde me haar en dronk nog wat, zorgden dat er twee glazen water klaar stonden voor Roxana en mij voor tijdens de Spaanse les. Toen ging de om 16.00 uur de bel ik deed open en het was natuurlijk Roxana. Felix ging als en gek te keren tegen Roxana, echt zielig want Roxana was echt bang. Vind ik ook niet gek, want Felix is een lieve hond als hij je kent, maar als hij voelt dat je bang voor hem bent kan hij heel lelijk doen. Ik werd behoorlijk boos op Felix en stuurde hem naar het dakterras, zodat Roxana veilig verscholen achter mij aan kon lopen naar mijn kamer.

We hadden weer een leuke Spaanse les, de tijd ging weer zo snel toen ik voor het eerst op de klok keek was het al 17.50 uur. Naar van alles en nog wat grammatica geleerd te hebben, ging Roxana weer naar huis en zie ik haar morgen weer zoals gewoonlijk om 16.00 uur. Na de les ben ik meteen mijn huiswerk gaan maken, zodat ik dat morgen niet hoeft te doen, want ik hoop dat ik dan kan Skypen met mijn familie.
Ook kreeg ik een super leuk Sms’je van Ruben: Lieverd, Oke jammer ik had me er zo opverheug om te skypen. Ik misten gisterenavond zo erg dat ik niet eens in slaap kon komen. Ik heb goed nieuws! Ik heb de vakantie naar Spanje geregeld! Je ouders kunnen ook mee, ik ga deze week met je ouders langs tante Gerry om het te bespreken. Hopelijk spreek ik je morgen! Xxx

Dat zijn toch goede berichten dat je lieve vriendje in Nederland regelt dat we in het vakantie huis van zijn oom en tante mogen en dat we samen met mijn ouders gaan. Dan hebben je vriend en je ouders wel een hele goede band samen. Dit is dan wer een plus punt voor mijn relatie en dit geeft me weer een stukje zekerheid over dat Ruben de gene is die perfect bij mij past.

Na dit Sms’je gelezen te hebben was mijn dag weer helemaal goed en kon ik met een gerust hart aan mijn avond eten beginnen, want het was inmiddels al 19.00 uur. Toen ik in de keuken kwam, was alleen Nancy er die nog steeds een beetje grieperig was. Verder was iedereen werken, dus hebben Nancy en ik alleen gegeten. Ook vertelde ik haar dat ik waarschijnlijk volgende week met de maatschappelijk werkster mee mag op huisbezoek bij kinderen van het kinderdagverblijf. Ook hoorde ik dat die 7 mannen van zaterdag niet bij Gerrit en Ria in huis verblijven, maar daar alleen gegeten hebben ze verblijven elders in de stad ofzo..

Naar het eten was het 20.00 uur en ben ik de badkamer ingedoken
om lekker een haarmasker en gezichtmasker te nemen. Lopen gingen we vanavond toch niet, want Nancy is ziekjes en ik heb het afgelopen weekend wel genoeg de benenwagen gebruikt. Het is inmiddels half 9 en ik ga er mee stoppen, ik ga even mijn haar- en gezichtmasker uitspoelen en dan lekker in bed een boek lezen, zodat ik moe word en inslaap val. Lieve mensen slaap lekker verder, want in Nederland is het nu 02.30 uur s`nachts. Hasta la próxima, nos vemos! (tot de volgende keer!) Morgen zet ik dan eindelijk mijn blog online!