Twee doodnormale dagen.

Dag 8 nuestra casita.

Ik was vandaag al moe toen ik opstond, zo goed had ik niet geslapen vannacht. Ik moest echt veel moeite doen om me zelf uit bed te hijsen, maar ook dat is weer gelukt. Zoals gewoonlijk ging ik me snel aankleden een beetje opmaken en naar de keuken om te ontbijten. Bij het ontbijt kreeg ik een lekker gekookt eitje die ik op brood gedaan heb. Na het ontbijt ging ik gauw tandenpoetsen en richting het werk. Het was enorm koud en het regende vanochtend.

Aangezien hier de wegen niet al te best zijn besloot ik me broek maar op te rollen tot onder me knie en op badslipper naar me werk te gaan lopen. Alle wegen stonden blank, maar goed dat ik voorzorgmaatregelen getroffen had die kwamen nu goed van pas. Met me blote voeten in het stromende water, liepen het water, ik en mijn paraplu samen de berg af op weg naar mijn werk. Ik was niet de enige die er zo bij liep en veel motors van auto’s sloegen onder aan de berg af, omdat ze in het vele water terecht waren gekomen.

Met doorweekte voeten aangekomen op mijn werk, droogde ik ze gauw af en trok dikke sokken aan met schoenen. Ook had ik voor het eerst s`ochtends een koltrui aan. Toen ik eenmaal gereed was om weer op de groep te staan met kinderen van 2-3 jaar oud, kreeg ik te horen dat ik vandaag alleen op de groep stond van 6 kinderen van 4 jaar!

Oké, dacht ik. Dat is dus best wel pittig, aangezien ik nooit heb opgepast als bij gezinnen van meer als 4 kinderen en deze kinderen spreken ook nog eens vloeiend Spaans en zo goed Spaans kan ik nou ook weer niet. Zonder de moet in me schoenen te laten zaken begon ik aan een lange en zeer vermoeiende dag! De taalbarrière stond me inderdaad soms in de weg, maar uiteindelijk ben ik de dag door gekomen. Wel kwamen een aantal persoonlijkheden tijdens het werken in mij naar boven. Ten eerste was ik zo chaotisch als ik weet niet wat. Overal lag speelgoed en continue telde ik de kinderen en als ik er een even niet zag dan raakte ik lichtelijk in paniek. Ook mijn kindsheid kwam in me naar boven en heb de kinderen geleerd hoe je met Duplo een piramide moest bouwen. Ik heb wel een uur met ze op de grond zitten spelen, alsof ik zelf nog maar een kind was. Gelukkig onden ze het leuk, want ik moest met hun alle te gelijk wat doen. Met de ene een puzzel maken, met de anderen duplo`en en met weer een ander met de poppen spelen.

Gelukkig kwam af en toe een collega die op de andere groep stond even een kijkje nemen of dat ik er gene ratjetoe van maakte. Nou wel dus, want overal lag speelgoed en dat was blijkbaar niet de bedoeling. Als het niet meer gebruikte dan moesten ze het meteen opruimen. In mij inzien is dat onmogelijk aangezien kinderen van die leeftijd om de minuut van speelgoed veranderen. Dus bij mij lag lekker alles chaotisch door elkaar op de grond en dat zou ik aan het einde van de dag wel weer keurig sorteren samen met de kinderen.

Ook het kenmerk zorgzaamheid vonden de ouders in mij naar boven komen. Ik was er echt voor de kinderen en deed alles met ze. Als ze gevallen waren en moesten huilen dan kropen ze meteen bij me opschoot, als ze last van heimwee hadden dan kon ik ze daarvan afbrengen en als ze ondeugend waren kon ik ze laten inzien dat sommige dingen niet de bedoeling was. Ik kreeg veel complimenten van de ouders, omdat ik alles met een lolletje oploste en niet meteen boos werd (HIER BEN IK ECHT TROTS OP). Aangezien ik me vandaag helemaal niet zo zelfverzekerd voelde in wat ik deed.

Ook met eten en drinken had ik ondanks de taalbarrière de kinderen goed onder de duim. Er stond een film op van Mickey Mouse, maar toen werd het eten gebracht door de kok. Ik heb ze op de en of andere manier duidelijk gemaakt: Jullie mogen tijdens het eten de film afkijken, maar zodra ik merk dat een van jullie niet (door)eet of niet (door) drinkt dan gaat de film uit. Nou dat heeft goed geholpen. Ik hoefde alleen maar richting het knopje ‘uit’ van het beeldscherm te lopen of ze begonnen als een gek te gillen en te schransen. Op een gegeven moment was het net een spelletje, misschien niet de bedoeling maar een anderen manier wist ik even ook niet om ze hun eten op te laten eten zonder boos te worden.
Op een gegeven moment kwam een anderen college ook nog een jongetje brengen uit de groep 0-1 jaar oud (Dat jongetje waar ik het over gehad had). Hij had de hele ochtend zitten huilen en of ik hem niet even stil kon proberen te krijgen. Ja hoor dat doen we ook wel even en zo ging het ook echt binnen 2 minuten had ik hem stil en was hij gewoon aan het spelen met de anderen kinderen. Mijn collega zat me aan te kijken of ze water zag branden en ik trouwens ook.

Het was mijn een dagje wel.. Ik was gesloopt aan het einde van mijn dienst. Daarna ben ik even gezellig ben de familie aan het skypen gegaan. Was erg leuk ik heb zelf met een vriendin van me moeder geskypt me moeder had haar aan de telefoon en die had ze op de intercom gezet, zodat we konden skypen echt zo grappig. Me moeder was zo handig geweest haar vinger tussen de deur te doen, oei toen ze dat vertelde voelde ik de pijn. Want haar nagel lag er af. Ook ging haar sollicitatiegesprek echt super goed! Ik ben echt blij voor haar. Het kwam vast en zeker doordat ze stiekem mijn shirtje had gestolen. Echt handig als ik er niet ben en nu ze mijn kleren aan kan die gaat gewoon winkelen in mijn kleding kast. Maar voor deze keer vond ik het niet erg.

Ook heb ik met Ruben geskypt dat was wel gek, hij was aan het verhuizen naar hun nieuwe huis en zijn vrienden waren hem aan het helpen zijn kamer in orde maken. Dat vond ik zo lief, dat zijn echte vrienden. Ook vind ik het heel raar dat ik daar niet bij ben. Ik ben het (tijdelijke) huisje op de Oudeveen gewend en wetende dat als ik terug in Nederland ben daar nooit meer zal komen en als ik even naar Ruben wil een half uur naar de Gunneraweg in Rhene moet fietsen in plaats van 3 minuutjes naar de Oudeveen. Ik kom straks terecht in een mega groot huis wat al ingericht is en al.

Het grappig is dat toen Ruben ging verhuizen naar het tijdelijke huisje op de Oudeveen, we zijn bureau uit elkaar gehaald hebben, maar het in geen mogelijkheid weer in elkaar kregen. Maar daar heb ik een oplossing voor gecreëerd, althans mede door mijn ouders. Het zit namelijk zo, mijn ouders hadden een nieuwe TV gekocht met alles er op en eraan je kunt er op internetten etc. Dus je kunt er ook op skypen (erg handig als je dochter een paar maanden in het buitenland zit). Maar die paste amper in de kast waar die nu in staat, dat is een mooie antieke linnenkast die van de oma van mijn moeder is geweest en die mag niet weg. Dus nu ze een nieuwe TVkast hebben, moeten ze die anderen kast wel ergens kwijt kunnen want die ga je niet zomaar weg doen.

Dus hebben ze bedacht dat die op mijn kamer komt, ik vind het best maar ik vraag me nog steeds af hoe ze die kast in mijn kleine kippenhokje willen krijgen maar goed.. Zo veel plaats heb ik daar niet en moet mijn bureau weg maar waar moeten we die laten.. Ja lieve mensen 1+1=2. Die kan Ruben nu mooi op zijn grote nieuwe kamer neer zetten, want die van hem krijgen we toch niet meer inelkaar gezet en anders kreeg hij zo`n ander lelijk ding terwijl mijn bureau perfect bij zijn interieur past.

Echt heel gek dat ik nu niet weet hoe het huis er uitziet met meubels er in, ik heb het natuurlijk wel eens gezien toen het bijna af was qua bouwen maar ik ga het pas over 4 en een halve maand zien als het helemaal af is. Ik vind dat echt zo gek.. Gelukkig laat Ruben mij vrijdag het huis zien via Skype.

Nadat ik heb geskypt met Ruben liep ik met een dubbel gevoel naar huis. Ik mis hem namelijk ontzettend ondanks dat ik het hier super naar me zin heb, maar dan kijk weer in me agenda en vandaag over 100 nachtjes zie ik Ruben!

Thuis aangekomen heb ik mijn huiswerk gemaakt en daarna had ik meteen Spaanse les. Ik was dood moe en Roxana kon het aan me zien. Ik heb tijdens Spaanse les de tijden geleerd en nog wat grammatica. Na Spaanse les ben ik even een uurtje op bed gaan liggen, bij komen. Ik had de wekker om 19.00 uur gezet voor het avond eten.

Toen ik boven kwam stond er buiten op een grootvuur, tegen over de keuken deur, een enorme pan. Daar in zat een mengsel van gemalen maïs in gevouwen in maïsbladeren in een pan. Dit is voor morgen bij het ontbijt zei Nancy. Ik vond het maar apart, want wij koken niet buiten op barbecueën na dan.. Ik ging eten lekker rijst met bonen en daarna heb ik nog even mijn favoriete coca thee gedronken en ben ik meteen naar bed gegaan. In bed liggend vroeg ik mezelf af waarom er wel coca thee (waar vast wel werkende stoffen inzittend waar je high van word) en waarom er bijvoorbeeld geen wietthee is en als het bestaat heb ik het nog nooit gezien en is het zeker alleen in de coffeeshop te krijgen. Wat ik me wel afvraag hoe wietthee zal smaken..

Nou lieve mensen ik ga slapen ik ben dood op! Hasta Mañana!!!

Dag 9 Nuestra Casita.

Na mijn ochtend routine gehad te hebben ging ik weer lopend naar het kinderdag verblijf het was vanochtend nog goed koud omdat het regenseizoen nu echt begonnen is, dus had ik een dikke trui, spijkerbroek en laarzen aan. Het heeft namelijk de hele nacht geregend en daardoor was het vanochtend overal nog erg nat en bar koud.

Onder weg zag ik kinderen met waterpistolen op mensen schieten en ik snapte niet waarvoor dat was.. Ik heb dit vanmiddag aan Roxana gevraagd waarom dat zo is, het heeft namelijk met carnaval te maken. Tussen de opening van carnaval en carnaval in (ongeveer een maand) mogen kinderen hier mensen nat spuiten met water, dat is een traditie met carnaval ofzo.. Dus de komende maand mag je wel uitkijken waar je loop wil je geen plenswater over je heen krijgen.

Eindelijk bij het kinderdagverblijf zijn aangekomen, werkte ik met een vrouw die ik nog niet eerder gezien op Nuestra Casita haar naam is: Ester. Ze werkt hier maar een dag in de week. Het was leuk om met haar te werken ik zat samen met haar op de groep van 2-3 jaar. Ik vind dit persoonlijks de leukste groep dus had het vandaag ook super naar me zin.

De dagen zijn hier als volgt: tussen 08.00 uur en 10.00 uur druppelen er kinderen binnen met hun ouders. Die nemen afscheid en de kinderen gaan spelen. Tussen 10.30 en 11.00 uur krijgen de kinderen een tussendoortje dat de kokkin van het kinderdagverblijf vers gemaakt heeft. Meest een soort pap, of fruitmoes etc. Daarna gaan de kinderen naar buiten om te spelen, om 12.00 gaan ze weer naar binnen want dan staat het middag eten klaar. Dit is meestal soep of rijst. Naar het eten worden allen kinderen gewassen (handen, gezicht en hals) en waar zo nodig is omgekleed, als ze vies zijn van het spelen of eten. Ook word hun haar op nieuw gedaan, zodat ze weer fris en fruitig met hun ouders mee naar huis kunnen. Die ze tussen 13.00 en 14.00 ophalen. Dan blijft er nog een middaggroepje over van ongeveer 8 kinderen waar een nieuwe collega voor is om voor hun te zorgen.
Tussen 13.00 en 14.00 zorgen de rest van de collega’s dat alles schoon word gemaakt wc, eetkamer, klassen, hal en keuken. Daarna zijn we klaar. Zo gaat het in grotenlijnen elke dag.

Nadat ik klaar was met werken kreeg ik een heel lief smsje van Ruben nog maar 99 nachtjes en dan zie ik hem! Ik liep vandaag samen met Roxann naar huis, want ik ging vandaag niet skypen met familie. Dit was de eerste keer dat we eindelijk een beetje normaal een gesprek konden voeren, omdat ik nu hele zinnen Spaans kon spreken. Het was erg gezellig onderweg het is echt een lieve meid!

Ik liep verder in me eentje naar huis, ik nog behoorlijk fit want ik had vannacht meer als 11 uur geslapen! Thuis aangekomen ging ik bij Nancy even een broodje eten en daarna ging ik gauw nog wat Spaanse huiswerk maken. Daarna heb ik even een half uurtje op bed gelegen en niks doen.
Toen kwam Roxana we hebben het echt heel gezellig, we hebben veel dingen gemeen zoals dat we allebei enorm chaotisch zijn en enorm lomp zijn. Ondanks dat het heel gezellig is leer ik ook nog eens veel. Vandaag weer allerlei grammatica gehad, zodat we zaterdag het praten kunnen oefen want dan ga ik met haar de stad in om het echte Peruaanse leven te leren kennen.

Ook hebben we afgesproken dat we samen een keer uitgaan, je kunt hier bijna al dagen van de week uit, want de discotheken zijn open van 20.00 uur tot 01.00 uur. Voor mij klinkt dat gek, want in Nederland Begint het uitgaansleven pas leuk te worden om 01.00 uur. Ook ga ik met haar traditionele carnavals kleren kopen die ze alleen in Ayacucho dragen. Daar heb ik echt super veel zin in!

Nadat ik klaar was met Spaans ben ik even huiswerk gaan maken en daarna riep Nancy me alweer voor het avond eten. Voor de verandering aten we weer een rijst, heb ik geen moeite mee want ik vind rijst heerlijk! Daarna vroeg Nancy of ik weer met haar een stukje wilde gaan lopen. We zijn weer naar het centrum gelopen en hebben een half uurtje op een bankje gezeten mensen zitten kijken in het centrale park. Daarna liepen we naar de supermarkt waar we cocathee kochten, want die was op.
Op de terug weg kwamen Roxana tegen, Nancy zag haar ik niet ik zat naar hele anderen dingen te kijken. We hebben even geklets en gingen daarna weer verder. Nog geen 5 minuten later kwamen we de zoons van Nancy tegen, ze liepen met nog een jongen en een meisje. Ook die zeiden we gedag en Dan vroeg heb je het koud? Ik zou ja wat dan? Nou je heb vuurrode wangen en een vuurrode neus, ook vroeg hij wat ik gekocht had. Ik vertelde cocathee en hij begon meteen te lachen en zei: ‘jij ook met je coca verslaving’. Daarna liepen we verder naar huis. Eindelijk thuis aangekomen was het al 21.30 ik ben meteen me tanden gaan poetsen en me bed in gehobbeld. Nu nog even deze blog afmaken zodat ik hem morgen online kan zetten. Dat vind ik wel lastig hoor, dat we in huis geen internet hebben. Maar dat hoort bij het leven hier dus ik moet er maar aan wennen.

Lieve mensen ik wens jullie een heel fijn weekend! Maandag zet ik er weer een blog op hoe mij weekend is geweest en hoe mijn wandeling met Roxana was. Hasta la vista!