VUURWERK? MEESTERWERK! & Potloodventers? Geen echt

Eerste dag nuestra casita.

Vanochtend lag ik al om half 5 wakker, aan het piekeren hoe mijn dag er uit zou zien vandaag. Nancy heeft me verteld dat ik elke ochtend om kwart voor 8 moet ontbijten en om half 9 op het kinderdagverblijf moet zijn. Ik vond het allemaal zou spannend, dat ik niet meer kon slapen. Aan de ene kant nergens voor nodig maar ook weer wel, het is dan wel een kinderdagverblijf waar we er in Nederland tienduizenden van hebben. Maar toch is het anders, anderen cultuur, anderen gewoontes, anderen taal.

Dus sprong ik om half 7 maar onder de douche dan wist ik zeker dat ik op tijd zou zijn vandaag. Alleen zag ik wel op tegen de koude douche, bah wat heb ik daar een hekel aan en vooral in de ochtend. In dit geval was ik al klaar wakker, maar anders zou je het wel worden door die vieze koude straal met water. Het enige voordeel wat ik er aan heb dat ik in een recordtijd onder de douche vandaan ben. Dat vind ik ook wel logisch, aangezien het hier s`ochtends ijzig koud is. Dit komt omdat ik hier in de bergen leef en 2600 meter hoog, het kan daarom s`nachts zelfs vriezen. Zelfs nu het hier zomer is, eigenlijk is dat best wel gek. Want in de ochtend loop ik nog met een langen broek en vestje aan en in de middag het liefst in me bikini. Het leven begint hier veel eerder als in Nederland. 06.00uur is een normale tijd om op te staan en 21.00 uur om naar bed te gaan. Dit komt om dat het elke ochtend al om 4 uur ligt word en om 6 uur al donker.

Maar nu dwaal ik van mijn verhaal af, waar was ik ook alweer gebleven. Ojaa… dat ik in een record tijd kan douche sinds ik me met koud water moet douche. Dus binnen 5 minuten was ik klaar met douchen en ging ik op mijn dooien gemakje me aankleden en opmaken en een beetje rommelen, niet echt slim want hier door vergat ik de tijd en kwam ik om 08.10 aan tafel.

Ik dacht dat ik geen last heb van hoogte ziekte, maar als ik eten zie of ruik of er zelf alleen maar aan denk, dan ga ik bijna over me nek. Ik moet s`ochtends echt moeite doen om een broodje met jam en een glas versgeperste mango sap naar binnen te krijgen. Iedereen zit me dan wonderlijk aan te kijken, terwijl hun abnormaal veel en snel eten. Ik heb het ze proberen uitteleggen dat ik misschien last van hoogteziekte heb, maar dat valt niet echt mee. Het enige wat helpt is wat ik al eerder heb verteld is cocathee. Ik drink wel veel water en thee dat lukt dan weer wel. Ik ben ook een vreemd vruchtje al zeg ik het zelf.

Na het moeizame ontbijt nam Nancy me mee in die leuke kleine taxi (die foto kun je ergens vinden tussen mijn foto’s) voor 1 sol (nog geen eens €0,50 cent). binnen 5 minuten waren we dan bij het kinderdagverblijf. Hier hebben de wegen echt hobbels en bobbels, omdat het verkeer hier enorm hard rijd als ze de kans krijgen liggen er op elke hoek van de straat mega drempels (die je bij ons alleen op een woonerf ziet). Nu ik er over nadenkt misschien word ik daar ook wel misselijk van.

Maar goed we waren bij nuestra casita ik was helemaal in me eigen gedachte toen de mij een rondleiding werd gegeven door de baas van het kinderdagverblijf. Ik vroeg naar me naam 3x en dat verstond ik niet eens.. totdat hij ineens Engels begon te praten was ik in een klap weer bij de les. Omdat ik nog niet zo goed Spaans kan zit ik voorlopig op de babygroep (0-2 jaar). Dit zijn echt handenbindertjes echt ongelooflijk op de minuut huilt er wel een en de meeste zijn eenkennig en bang dat je ze in de steek laat als even opstaat om bijv. naar de wc te gaan. Maar het is voor mij ook een hele uitdaging aangezien ik het best moeilijk vind, om goed met kinderen om te gaan en voor met kinderen die niet kunnen praten of een andere taal spreken! Ik heb geen idee hoe dit komt, of ik er nou geen geduld voor heb, ze niet begrijp of wat dan ook ik heb echt geen idee waarom ik het moeilijk vind om goed met kinderen om te gaan.
Dit was voor mij dan ook een extra stimulansen puntje om hier ontwikkelingswerk te gaan en een mooi leerdoel voor mijn studie toegepaste psychologie om te kijken of ik deze richting op wil in mijn studie. Maar ik heb een zeer leuke eerste dag gehad.

Om 14.00 uur was ik klaar op de kinderdagopvang en kwam Nancy mij ophalen om de route te oefenen van nuestra casita naar het huis van Nancy. Dit had ik gevraagt want 1 dat kleine mini taxi kost toch elke dag geld en het is gezond om te lopen want dan doe ik tenminste ook nog eens wat actiefs. Toen ik thuis kwam vroeg ik Nancy waar een internetcafé was, dat bleek 3 huizen verder op te zitten hehe.. Dus ik daarna naar toe met me laptop om te vragen of er internet opgezet kon worden. Ja huh.. ik ben technisch voor een vrouw zijnde maar voor technisch nou ook weer niet.. dus twee medewerkers van het internetcafé hebben ongeveer zo’n 30minuten lopen prutsten en zelfs die kregen het niet voor elkaar. Tja.. dan maar op een computer van hun maar daar zit natuurlijk weer geen skype op. Dus werd het ouderwets MSNen gelukkig kwam Ruben online, waardoor we gezellig konden kletsen. Tussen door zette ik mijn vorige reisverslag op de computer en uploaden ik foto’s van de DAKAR!!

Toen kwamen we bij het volgende probleem me ouders hadden heel lief een beltegoed kaart gekocht maar die ik hier in geen mogelijkheid kon opwaarderen, echt heel vervelend. Maar volgens mij heeft me zusje nu geluk en mag die hem hebben:p Maargoed toen heeft mijn lieve vriendje Ruben in Nederland er voor gezorgd dat hij met IDEAL online beltegoed op mijn telefoon kon zetten en dat is gelukt!! Daar ben ik hem nog steeds heel dankbaar voor! Ik moet namelijk van de week nog op pad voor een Peruaanse simkaart.

Nadat ik anderhalf uur had zitten internet en nog geen €1-, betaald te hebben ging ik weer terug naar het huis van Nancy. Daar hebben we lekker op het dakterras in de zon een kopje thee gedronken en heb ik haar mijn foto’s laten zien van de familie. Ook heb ik verteld dat Ruben naar Peru komt ook naar Ayacucho dat vind ze erg leuk en ze kan niet wachten hem te zien! Nancy is echt een schat ze is zo lief voor me. Ze heeft zelfs Ria (Nederlands vrouw van de organisatie Nuestra Casita) om te vragen of ze een Nederlands gerecht voor me kon maken en wat kreeg ik! Komkommersalade die met azijn die mijn mama altijd bij de boontjes doet. Alleen at ik ze bij kip met rijst haha..

Daarna ging ik op tijd naar bed ik moest nog een beetje bij komen van al die inpecten wat dit land op me heeft. Dus om 20.00uur pakte ik mijn spulletjes naar boven. Ook toen was Nancy weer super lief! Ze gaf me thermoskan cocathee (inmiddels mijn favoriete thee alleen balen dat het verboden is in Nederland) mee voor de nacht.

Nou en daar lig ik dan mijn reisverslag te schrijven om jullie nieuwsgierig Aagjes op de hoogte te houden (GRAPJE!!) Maar ik ga nu slapen en morgen vertel ik verder over wat ik hier allemaal meemaak. Hasta luego!
Dag 2 Nuestra Casita

Ook vandaag stond ik op met enorme buikpijn en kreeg ik geen hap door mijn keel, ja 1 broodje met jam en een glas mango sap kostte me vele moeite. Vandaag liep Nancy nog een keer mee naar het kinderdagverblijf om te oefenen, ook ging Nancy vragen aan meneer des huizes of ik gebruik mag maken van het internet daar, gelukkig was dat geen probleem. Eindelijk dan kon ik toch Skype met het thuisfront aangezien dat niet lukte in dat stomme internetcafé.

Het was mijn 2e dag op het kinderdag verblijf, ik begin meer aan de kinderen te wennen en zij volgens mij ook aan mij. Na de hele ochtend op de kindergroep van 0-2 jaar te hebben gestaan, hadden die kleine (b)engeltjes me behoorlijk uitgeput. Een ding is me al zeer duidelijk, ik hoef later niet meer als 2 kinderen daar heb je handen denk ik al vol aan. Terwijl ik er vandaag 20 had gelukkig samen met mijn collega’s, toch vond ik dit behoorlijk pittig. Ze huilen enorm veel en dat stopt dan ook gewoon niet meer, maar goed het hoort er allemaal bij. Ik zal vroeger ook wel zo geweest zijn denk ik dan maar.. Een ding is wat me erg opviel er zit een meisje in de groep 2-3 jaar en die kan enorme driftbuien hebben, ook zie ik dat men niet weet wat ze er mee aan moeten en Nee dat weet ik ook nog niet. Wel weet ik dat ik het enorm zielig vind, want ze gaat helemaal buiten zichzelf. Hopelijk kan ik daar in de toekomst iets mee doen, als ik meer ervaring met de Spaanse taal heb, het kinderdagverblijf, en met het omgaan van kinderen zelf. Ik sta soms met me mond vol tanden niet wetend wat ik moet doen.. Hopelijk weet ik dat wel als ik later zelf ooit kinderen krijg, want ik heb gemerkt dat kinderen je echt voor het blok kunnen zetten.

Verder vind ik het wel super leuk en vooral, omdat voor mij de uitdaging zo groot is. Ook ben ik stiekem aan het kijken wat voor kleine aanpassingen ze kunnen maken qua interieurinrichting en met het omgaan van kinderen. Dit ga ik ze nu nog echt niet vertellen, aangezien de band tussen leidinggevende en werknemer hier heel anders liggen, de hiërarchie is hier veel sterker aanwezig. Dus ik als snotneus van 19 (in hun ogen) kan moeilijk vertellen wat goed gaat en verbeterd kan worden, daar komt nog eens bij dat we hier ook te maken hebben met cultuurverschillen. Dus die moet ik ook nog beter leren kennen voor dat ik mijn oordeel erover ga geven.

Nadat ik klaar was met werken was het 14.00 uur in de middag en had ik siësta, samen met Roxann mijn college met wie ik die dag veel optrok liep ik samen naar huis tot halver wegen, daar scheiden onze wegen en hoefde ik nog maar een kleinstukje naar huis te lopen. Thuis aangekomen legde ik me spullen in me kamer neer pakte de zonnebrand, boek en korte broek en was van plan om lekker een middag je te zonnen. Net toen ik naar boven wilde lopen kwam Nancy thuis, ze was wezen schoonmaken in het huis van Ria. We hebben toen eerst samen wat gedronken, want het was ontzettend warm die middag. Nadat we wat gedronken hadden mocht ik de keukenstoel mee naar buiten nemen om lekker in het zonnetjes te gaan zitten mijn boek te lezen. Er stond een krukje waar ik mijn voeten op kan leggen en zoals mijn moeder zou zeggen: ‘de prinses op de erwt die zit’. Nancy kwam nog met een hoed voor me, want ze is bang dat ik een zonnesteek zou krijgen. Echt heel lief zei ik, maar dat is niet nodig! Toen ik dan eindelijk op het punt stond om me in de reisgids van Peru te gaan verdiepen, om te kijken waar ik samen met Ruben allemaal heen wil reizen, begon de ellende..

Mijn aartsvijand Pepe de papegaai begon me mateloos te irriteren. Ten eerste kan dat beest geen minuut zijn kop dicht houden en hoor je alleen maar: Ola, ola ola, Que tal? Fietvieuuww, rrrrrr, hahahhaa, ola, ola, ola en zo begon hij steeds op nieuw. Toen ik me slipper naar ze kop te gooide dat hij op moest zouten, ja toen had ik het gedaan. Volgens mij begon hij het als een spelletje te zien. Telken kwam hij dichterbij me en probeerde hij in me tenen te pikken, dan joeg ik hem weer weg en begon hij weer opnieuw. Nancy zag het gebeuren in de keuken en begon keihard te lachen, ze pakte en bezem en bezemde Pepe zo naar de anderen kant van het terras. Ze zetten de bezem naast me neer en zei: ‘mocht hij nog weer zou vervelend doen dan jaag je hem gewoon weg met de bezem’.
Dus na elke bladzij de ik had gelezen zag ik van uit mijn ooghoek weer iets wat knalgroen is aankomen waggelen, dan pakte ik de bezem en dan was hij binnen 1 seconden als een vogel gevlogen. Jammer voor Pepe dat hij niet kan vliegen, want hij is gekortwiekt en zo bleven we de hele middag door gaan.

Om half 5 ging de zon achter de wolken en dan koelt het ineens heel hard af, dus ging ik naar me kamer en beetje Spaans leren. Dit ging wel aardig totdat ik de foto’s van mijn familie en lieve vriend zag liggen en kreeg ik het ineens te kampen met het gevoel dat heiwee heet. Na een paar traantjes gelaten te hebben besloot ik daar iets aan te gaan doen. Ik pakte mijn Agenda en begon bij 25 mei te tellen, 24 mei nog een nachtje en dan ben ik thuis, 23 mei nog 2 nachtjes en dan ben ik thuis, 22 mei nog 3 nachtjes en dan ben ik thuis, 21 mei nog 4 nachtjes en dan ben ik thuis etc.. Dit deed ik tot de dag dat ik vertrok 4januari, inmiddels is het nu 8 januari en hoef ik nog maar 137 nachtjes te wachten totdat ik mama, papa, Anisa en Kees zie. Dit zelfde heb ik ook gedaan voor Ruben, dit duurt gelukkig minder lang want die is 26 april in Ayacucho, dus hem zie ik over 107 nachtjes.

Gelukkig heeft dit geholpen en gaf me weer moed, zodat dat nare gevoel gauw weer weg was. Inmiddels was het 19.30 uur en kwam Nancy me roepen voor het avondeten, spliterwten met rijst en die lekkere komkommersalade van gisteren. Ik at samen met Nancy en haar man (die man heeft een erg moeilijke naam die ik al weer vergeten ben). Dit was erg gezellig, ik ging hun laten tellen in het Nederlands en hun ging mij woorden leren in het Spaans, dit was erg lachwekkend. Eindelijk de eerste keer dat ik helemaal me bord heb leeg gegeten terwijl ik maar een klein beetje misselijk was daarna. Ook had Nancy speciaal voor mij weer die lekker verboden Cocathee gehaald, waar ik wel 3 koppen van op had, Toetjes kennen ze hier geloof ik niet.. Wel jammer, maar des te meer ik daar van geniet als ik weer in Nederland ben. Dus mama bereid je vast voor, ik wil elke dag stroopwaffel-ijs, rijstenpap, chocoladevla, een ijsje van Valentino, etc.

Na het eten ging ik met Nancy het centrum in, dat had ze s`middags al gevraagd. Ik wist geen idee wat we er gingen doen, maar daar kwam ik al snel achter. Tijdens het lopen richting het centrum viel ineens de stroom overal uit! Niet dat de straten daar goed verlicht zijn, maar dan is het in een pikkedonker en met al die hobbels en bobbels is het een ideale gelegenheid om te vallen (Mam, dit weet jij als de beste hé?). Maar gelukkig naar 5 minuten begon alles weer spontaan te branden en waren we al bijna in het centrum bij het centrale park.

Toen we daar aankwamen was het een drukte van jewelste en waren veel straten afgezet voor auto’s, overal liepen mensen en op elke hoek van de straat stonden er politieagenten. Toen we bij het centrale park aankwamen kon je door de bommen en bos niet meer zien zo druk was het. Wat bleek er nou aan de hand te zijn er was een of anderen populaire Peruaanse rockband aan het optreden. Die gasten zag er niet uit leek net of er een stel hippies uit de jaren 70 voor me neus aan het optreden waren, alleen dan van Peruaanse afkomst. Ze maakte een soort rockmuziek gemixt met de originele Peruaanse panfluit muziek, het klonk apart, musical en kunstzinnig te gelijk. Leuk om een keer naar te luisteren, maar het is niet bepaald mijn stijl. Tijdens het optreden was er ook een vuurwerkshow, zo’n gave show had ik nooit eerder gezien. Kan haast ook niet, want Europa heeft allemaal van die strengen regeltjes.

Ze hadden 3 torens van bamboe gebouwd, die de zelfde structuur als de Eiffeltoren heeft maar dan zijn ze rechthoekig (is het een beetje te begrijpen?). In die torens hadden ze allemaal vuurwerk verwerkt, en om de 5 minuten werd er een deel van een toren aangestoken. Sommige delen van de toren kon ronddraaien waardoor het vuurwerk in de rondte vloog. Het was een prachtig gezicht om te zien een zeer illegaal als dit in Europa zou plaats vinden, daarom is het juist zo fascinerend. In Peru zijn er talloze dingen die in Europa illegaal zijn en in Peru deel uit maken van het dagelijkse leven. Om nog even terug te komen op het vuurwerk, dat was echt een meesterwerk in een woord geweldig!!

Nadat de vuurwerk show afgelopen was, zijn Nancy en ik terug gelopen. Nancy heeft een zere voet waar ze niet aan durft geopereerd te worden dus soms zakt ze door haar enkel of knie, echt zielig! Daarom hadden we besloten weer zo’n leuke kleinde taxi te nemen om naar huis te gaan.
Toen we thuis kwamen kreeg ik uiteraard mijn favoriete illegale cocathee mee naar bed, voor de nacht als ik het koud zou krijgen of dorst krijgt. Ik vertel Nancy er niet bij dat ik die s`ochtends opdrink rond een uur of 6, omdat ik dan klaar wakker ben aangezien de zon al volop schijnt en om 06.00 uur me bed uitgaan terwijl de wekker pas om 07.00 uur gaat, vind ik een beetje zonden. Dus lig ik elke ochtend om 06.00 uur met een kopje thee in me hand spelletjes op me mobiel te spelen, wachtend totdat de wekker een uur later gaat. Als dat niet relaxe wakker worden is dan weer ik het ook niet.

Maar nu ga ik niet wakker worden, maar slapen want ik heb morgen weer een nieuwe indrukwekkende dag voor de boeg. Buenas noches!!

Derde dag Nuestra Casita.

Nadat om 07.00 uur de wekker ging en ik al klaar wakker was en een beetje chagrijnig omdat ik niet kon winnen met een spelletje op mijn telefoon, pakte ik mijn spullen om te gaan douche. Toen ik de douche ik kwam zag er nog helemaal droog uit en had geen ene van de zoons van Nancy de douche gebruikt. Ik stond al bibberend klaar om een koude straal water over me heen te krijgen, was het een warme straal!
Toen begon er bij mij een belletje te rinkelen, het water word natuurlijk opgewarmd door de zon en de boiler is zo leeg als er al mensen voor jou gedoucht hebben en als jij dan aan de beurt bent heb je ijskoud water. Nu heb ik het ritme van hun gevonden, hun douche om de dag in de ochtend om 06.00 uur. Dus de ene dag heb ik wel warm water en de anderen niet. Nu heb ik dus bedacht om op de dag dat hun s`ochtends douche dat ik s`avonds ga douche, want dan heeft de zon de boiler weer opgewarmd en de dag dat hun niet douche wel gewoon s`ochtends kan douche. Dus ik ga kijken of dit werkt.

Na de heerlijke warmen douche ging ik me aankleden en een beetje opmaken om representatief aan de ontbijttafel te verschijnen. Ik was niet de enige die daar was Nancy`s jongste zoon en haar man zaten aan de eet tafel en Nancy was druk in de weer om te koken en het ontbijt klaar te maken. De eettafel heeft plek voor drie mensen dus nog een plekje voor mij en die was bij de deur.

Ik ging aan tafel zitten en keek wat hun aan het eten waren, de man van Nancy had gewoon warm eten! Hij ad rijst met kip en groenten en de zoon had een beker met een soortpapje van melk en nog iets, waar hij zijn brood in doopte. Oké dan, ook een goede morgen met die dat rare eetpatroon van jullie dat ik niet ken (dat laatste dacht ik er bij). Ze zeiden netjes goede morgen terug en gingen verder met eten. Nancy had speciaal voor mij een brood gehaald, zoals wij het in Nederland ook kennen. Alleen dit brood was iets drogen en smaakte naar beschuit. Op zich niet verkeerd en vooral ik nu niet meer zo misselijk was kon ik wel 3 sneetjes brood op, ik moet er wel bij zeggen dat het broodjes waren van 10cm bij 10cm, niet al te groot dus. Maar ik boekte weer vooruit als het om mijn eetpatroon en misselijkheid gaat. Deze keer was ik niet misselijk en had ik een kop illegale cocathee op, een glas verse mangosap en 3 sneetjes brood. De eerste dagen had ik alleen brood met jam en brood met jam en brood met jam, meer beleg had ze niet in huis. Niet dat ik het erg vind, want ik ben dol op jam dus dat is voor mij weer een voordeel. Maar vandaag had ze ook boterhammenworst die was er lekker, ik moest uitkijken dat ik niet al mijn boterhammen met worst deed anders heb ik morgen weer alleen jam..

Na het ontbijt liep Nancy weer met me mee naar Nuestra Castia (Kinderdagverblijf). Deze keer niet om de weg met mij te oefenen, want ik was gisteren op eigenhoutje in een keer naar huis toegekomen, maar om te vragen wanneer mijn Spaanse lessen hier in Peru zouden beginnen. Dit was namelijk nog al zeer onduidelijk en aangezien ik wel bijna alles begin te snappen wat mensen tegen me zeggen, maar me zelf nog niet verstaanbaar kan maken, word het toch eens de hoogste tijd om met me Spaanse lessen te beginnen.

Tijdens de wandelingen werd er een aantal keer naar mij gevloten, door van die kleine Peruaantjes die ik op de kop kan tuffen. Dit was echt lachwekkend, want ik ben totaal niet geïnteresseerd in Peruanen. Alhoewel ik normaal wel op mannen/jongens met donkerhaar en tussen een getinte en witte huidskleur in val, trekken de Peruanen niet bepaald mijn aandacht. Aangezien 99,9% een kop kleiner knap ik er al op af. Trouwens nu ik het over die donkeren mannen heb het gekke is dat mijn lieve vriend thuis blond is met blauwe ogen een echte Hollander. HAHA Typischer als dit kan ook haast niet. Maar ik moet er bij zeggen ik vind het innerlijk van iemand miljoen triljoen biljoen keer belangrijker dan het uiterlijk. Dat wil niet zeggen dat ik mijn vriend niet aantrekkelijk vind, in tegendeel het is mijn westerse god met een goed stel hersenen, sociaal en lief. Iemand die altijd voor je klaar staat en iemand met wie je ik altijd kan lachen en dat vind ik het allerbelangrijkste en leukste aan Ruben (Niet om te slijmen, maar het is gewoon zo!).

Anyway ik was naar het kinderdagverblijf aan het lopen en toen we daar aankwamen was het er enorm druk. We gingen opzoek naar de baas des huizes, maar die kon ons geen antwoord geven op de vraag wanneer mijn Spaanse lessen nou zouden beginnen. Dus moest ik Ria e-mailen om het te vragen. Later op de dag heb ik met Ria hier over geskypt en zou de heer des huizes dit voor me regelen. Die even later naar mij toe kwam om te vragen, waar en wanneer ik Spaanse les wil hebben. Ik heb afgesproken om morgen 10 januari om 3 uur s`middags bij het huis van Nancy. Ik heb het idee dat dit in mijn kamer gaat plaats vinden dus die moet ik zo nog even heel rap gaan opruimen! 2 koffer waar 30kilo inzat is nu geëxplodeerd in mijn slaap kamer (mama je had toch gelijk ik ben chaotisch en kan me kamer niet netjes houden). Gelukkig komt Nancy er nooit er klopt ze aan om te zeggen wanneer ik moet eten of om anderen dingen.

Verder liep het op het kinderdagverblijf net zo als gisteren, even druk, even roemoerig en even gezellig. Wat mij al eerder op viel en vandaag weer is dat er een kindje bij mij in de groep zit die constant huilt en dat het uitknopje daarvan moeilijk te vinden is. Het enige wat helpt is hem optillen en dat hij zich helemaal aan je vast klampt of dat je zijn moeder bent. Dan heeft hij zolang gehuild, gewoon meer als een uur, dat hij er moe van is geworden en op je schoot in slaap valt. Maar als je hem in de wipstoel wil leggen om hem verder te laten slapen dan word hij weer wakker en begint het hele ritueel weer over nieuw. Nu ben ik vandaag achter de oorzaak gekomen van het vele vele huilen van het kindje. Wat blijkt, zijn moeder is oppasjuf op een groep naast onze groep. Hij houd niet op met huilen, omdat hij weet dat hij daar is en omdat hij weet dat niemand dan met hem een land kan bezeilen dus dan krijg hij zijn zin en zijn moeder te zien. In mijn ogen vind ik dat niet zo slim.. Maar goed als mijn tijd er op zit bij het kinderdag verblijf, zal ik daar pas mijn mening over geven naar hen toe. Tot die tijd blijft dit tussen ons.

Na het werken ging ik skypen met de familie eerst met me vader en zusje, want me moeder was na een of anderen show voor vrouwen voor in de overgang (klopt dat mam?). Dus heb ik gezellig gekletst met mijn vader en zus, ik had ze namelijk eerder die ge-sms’t wanneer ik kon skypen. Omdat ik om 2 uur klaar was met werken kon ik dan pas skypen en in Nederland is het dan al 20.00 uur. Ook had ik Ruben een Sms’je gedaan dat ik om 20.00 uur Nederlandse tijd kon skypen, maar hij gaf geen gehoren. Na dat ik een kwartier met me vader en zus had geskypt en ze me ook even de hond (Kees) voor de webcam hadden laten zien kwam Ruben in eens online. Dat van Kees was trouwens heel erg grappig, want ik ging tegen hem praten en hij hoorde dat ik het was maar het drong niet tot hem door dat ik op het beeldscherm van de tv te zien was. Dus wat doet die gekke hond die rolt met zijn ogen door het hele huis zoekend waar ik ben. Was echt grappig, maar stiekem vind ik het ook een beetje zielig. Misschien eerder zielig voor mij want keesje missen doe ik zeker wel. Nadat we het gesprek beëindigd hadden kwam er een belletje van Ruben.

Ik wist dat hij trainen was dus ik vond het raar en dat hij daarom niet op mij sms hat gereageerd. Dus ik accepteer het belletje van Ruben, heb ik geen beeld maar hoor ik hem wel. Wat blijkt was hij aan het skypen met zijn mobiele telefoon. Even later had ik er ook beeld bij en daar stond hij dan hoor, met een bezweten kop in zijn trainingstenue op het voetbalveld. Ik kwam niet meer bij van het lachen, maar van binnen vond ik het zo lief dat hij speciaal voor mij tijdens de training gestopt was om mij even te zien. Zijn batterij was wel bijna leeg dus hij kon elk ogenblik weg vallen en dat gebeurden dan ook naar 5minuten.

Nadat ik nog even op Facebook had gezeten en me mail had gecheckt wilde ik de computer uitzetten. Maar tot mijn verbazing kwam Ruben ineens weer online. Hij had een telefoon geleend van iemand uit zijn team, om toch nog even te kunnen skypen. Dat vond ik zo ontzettend lief en leuk! Maar van praten kwam bijna niks, want het halve team kwam ook even inbeeld om gedag te zeggen. Ook wel weer grappig! Maar de batterij van de telefoon van zijn vriend was bijna leeg, dus naar nog een keer 5minuten elkaar gezien te hebben verbraken we de verbinding nu echt. We hadden afgesproken dat hij vrijdagavond om 20.00 uur bij mijn ouders zou zijn om samen met hun mij te kunnen zien via skype. Dat ging hij morgen tegen ze zeggen, want me moeder had hem van de week gebeld of hij nog een keer kwam eten. Voor dat ik naar Peru ging had ze gezegd: ‘Ook al zie ik Ilonka 4 a 5 maanden niet dat hoeft niet te betekenen, dat ik jou dan ook zo lang niet zie! Dus je komt maar mooi minimaal één keer in de week langs’. Dus gezellig ik heb vrijdag en familie-date!

Trouwens vragen jullie je nu niet af hoe ik aan die aparte titel kom? Ik denk dat jullie dat van het vuurwerk wel snappen, maar om het laatste deel te snappen moet je het volgende stukje maar eens lezen.
Ik sloot de computer af wenste iedereen een fijne dag en ging naar huis. Omdat mijn collega en ik nu niet samen op konden lopen liep ik ook het eerste stuk alleen naar huis. Het was lekker weer en bloedje bloedje heet. Iedereen zat me raar aan te kijken of ik van Mars kwam. Blank een vrouw en boven de 1.60 samengevat: geen alledaagse verschijning. Omdat het zo het was besloot ik in de schaduw te gaan lopen langs een lange muur waar achter het busstation Molina is waar ik aankwam na de lange busreis vanuit Lima. Voor de ingang van het busstation staan altijd een paar van die mini taxi`s om mensen van het busstation naar hun eindbestemming te brengen. Ik liep op 200 meter afstand van de ingang van het busstation en zag een chauffeur naast zijn mini taxi staan. Oké dat is een van de normaalste zaken van de wereld, maar wat mij opviel was dat hij een heel kort Adidas sportbroekje aanhad en een geel T-shirt. Dit vond ik apart want als je om je heen kijk hebben alle Peruanen, ondanks de hitte, allemaal een lange broek aan en een trui.

Dus ik keek nog een keer goed naar die taxichauffeur en ik keek nog een keer en nog een keer, hoe dichterbij ik kwam hoe meer ik het me begon te beseffen! DIE KEREL HING MET ZIJN LEUTER UIT ZIJN BROEK!!!!! IEEEEEEL EEN POTLOODVENTER. Ik was nu op 100 meter afstand ik bedacht me geen moment ik rende de weg over ik liep zo hard ik kon, om strak achter een ouder Peruaans echtpaar te lopen, zodat ik zeker wist dat ik niet alleen was en die vieze taxichauffeur zich niks in ze kop haalde.
Mijn hart bonsde in mee keel, pas aan de einde van de straat (een hele lang straat) durfde ik pas weer om te kijken. Ik zag dat hij en zijn mini taxi de andere kant van de straat op gingen.. Nu ik zag dat hij weg was liep ik gauw het ouderen echtpaar voor bij en liep ik snelwandelend naar het huis van Nancy en ondertussen keek ik alert om me heen of ik die gestoorde potloodventer nergens meer zag.

Aangekomen bij de straat van Nancy zag ik dat een van haar zonen net in de bus stapte op de automatische piloot zwaaide ik naar hem. Ik zag Nancy en haar man in de voor tuin bezig. Snel liep ik naar hen toe en begroeten heb daarna liet ik me op de grond naast de voordeur zakken en ging me beseffen wat ik net had gezien. Eigenlijk kan ik er nu wel om lachen, wat een idioot die potloodventerige domme taxichauffeur. Maar ik heb het niet tegen Nancy verteld, want hoe moet ik in hemelsnaam uitleggen wat een potloodventer in het Spaans is? Iemand Suggesties? Potlood = lápiz en man = hombre dus een lápizhombre?? Hahha dat zal vast wel niet het goede woord zijn. Ik heb het proberen op te zoeken in mijn woorden boeken maar in geen een van tweeën staat het. Ik heb deze gebeurtenis maar van me afgezet en ben nog maar een uur levenloos blijven zitten waar ik zat. Naast de voordeur toekijkend na hoe Nancy`s haar man de voortuin aan het schoffelen was.

Daarna ben ik een poosje op me kamer gegaan heb zelf een beetje wat aan me Spaanse gedaan en heb in mijn blog vergeschreven wat voor een rare dag ik had meegemaakt, daarna heb ik een poosje in het boek over Peru zitten lezen en ben naar de het kippige hokje ‘de keuken’ gegaan waar Nancy voor mij aan het koken was en je raad nooit wat. Hollandse keuken op zijn Peruaans, Ik kreeg Peruaanse gehaktballetjes met een wonderlijke combinatie van broccoli en boontje door elkaar en echt ouderwets gekookte aardappelen en niet te vergeten de geliefde komkommersalade! Ik heb heerlijk gegeten en als toetjes een broodje jam, en ik heb quaker ofzo iets geprobeerd een soort papje van granen met water of melk en daar doop je je brood in, inderdaad dat is dat gekke eten wat ik er zo onsmakelijk uit vind zien. Maar als je het nier probeert dan weet je ook niet hoe het smaakt. Ook was het heel gezellig aan tafel we hebben gekletst over de verschillen van Peru met Nederland en over het cocaïne beleid in Peru en Nederland en over de kinderen van het kinderdag verblijf.

Na het eten hadden we geen water meer! Dus hebben we met man en macht zelf water uit de grond omhoog gepompt en dat door alle afvoeren en wc gegooid, waardoor er blijkbaar weer water hadden, zoiets was het ongeveer (Ik ben geen loodgieter dus heb ik geen verstand van). Nadat we weer water hadden ben ik met Nancy naar een Peruaanse bakker geweest om brood te halen. Toen we daar heen liepen zat ik me ineens te bedenken na wat vanmiddag is gebeurt wat veiliger is: bij zo’n idioot in ze minitaxi stappen of zelf gaan lopen en als ze wat van me moeten ze gewoon op de kop tuffen? Ik vind het maar een raadsel. Ohja, ik weet hoe ze die minitaxi’s noemen: Motortaxi’s. Maar ik blijf ze lekker minitaxi’s noemen, want dat klinkt veel leuker.

Toen we terug kwamen van de bakker zijn Nancy en ik de hond (Felix) uit gaan laten. Echt grappig hij weet gewoon zelf de weg en wij hobbelen er gewoon achter aan, maar wie laat nu eigenlijk wie uit? Vraag ik me ineens af.. Ik denk dat Felix Nancy uitlaat en Nancy mij uitlaat en ik Felix. Nu lig ik weer lekker in me bedje naar een vermoeiende maar superleuke dag. Jullie ook allemaal welterusten en morgen maak ik deze blog af en dan zet ik hem vrijdag online.. Tja.. ik heb nog steeds niet alle dagen internet natuurlijk, en ik ben dit nu in microsoft word aan het typen en het ziet er naar uit dat ik jullie meer als tien pagina’s leesvoer aan het weggeven ben.. HAHA! Hasta Luego!

Vierde dag Nuestra Casita.

Vanmorgen liep ik met een slaaphoofd naar de badkamer om me te wassen, toen ik Nancy de trap af zag komen. Ze wilde me net roepen omdat het al 07.30 uur was en ze mij nog niet gehoord had en niet wilde dat ik me zou verslapen. Maar om 06.00 uur had ik de douche alweer gehoord en was ik klaar wakker en ging ik zoals alle dagen daarvoor een spelletje spelen op mijn telefoon. Maar omdat ik vannacht beroerd geslapen had viel ik om 07.00 uur weer even in slaap. Gelukkig zet ik altijd de wekker nog een keer een half uur voor mijn vertrek, dan weet ik zeker dat ik niet te laat kom. Maar vannacht heb ik het steeds warm, koud, warm, koud, warm gehad. Waardoor ik om het half uur wakker werd.

Na dat ik me representatief had gemaakt moest ik dat ook nog met mijn kamer doen, want vanmiddag kreeg ik bezoek: Mijn Spaanse leraar. Omdat het nogal een puinhoop was heb ik me moeten haasten om op tijd te komen bij Nuestra Casita. Dit gaat nogal moeilijk want het is zeker meer als 20 minuten lopen, dus vanochtend werd het snelwandelen en rennen geblazen. Maar gelukkig was ik op tijd en kon ik daar rustig aan beginnen (dacht ik). Omdat de heer des huizes Eduardo (ja ik weet eindelijk zijn naam) mij gevraagd had om bij een anderen groep te gaan zitten deed ik dat ook. Dus toen ik daar binnen kwam kreeg ik te horen, dat ik weer naar de zelfde groep moest als gisteren. Waar het een stukje drukker is! Ik vind het niet erg, want dan gaat de tijd ook erg snel.

De dag verliep net als de anderen dagen, 2 jongentjes waren continu aan het huilen en kreeg ik met geen mogelijkheid stil. Maar op een gegevenmoment kwam daar verandering in. Hoe ik het voor elkaar gekregen weet ik ook niet maar uiteindelijk lag er een met zijn hoofd op mijn benen te slapen en de anderen op schoot. Met me ene hand gaf ik nog een baby de fles en met de anderen hield ik mijn evenwicht. Ik leek wel multifunctioneel, alleen kon ik hierdoor geen kant meer op en kon ik alleen maar naar de anderen kinderenroepen. Gelukkig was Roxann er ook nog en die heeft op de anderen 6 gepast die ik alleen maar in de gaten kon houden. Verder heb ik daar lekker rijstepap met kaneel gegeten en een stuk fruit.

Ik eet hier echt heel veel fruit, s`ochtends verse geperste mango of ananassap, als ik om 14.00 uur naar huis loop nog eens 2 pruimen en s`avonds of aan het einde van de middag heet ik nog 2 appels. Ook met mijn eetlust gaat het steeds een beetje beter, omdat ik nu ook tussen de middag was had warms had gegeten.

Toen we klaar waren op het kinderdagverblijf wachtte ik op Roxann om samen mee naar huis te lopen, want ik ga niet weer in me eentje langs die plek waar gisteren die potloodventer stond. 3 keer raden, hij stond er vandaag niet en dat gaf me een hele opluchting. Want door al het gehaast van vanochtend had ik er niet echt tijd voor om er op te letten. Wel heb ik een nieuwe tik, ik kijk in alle minitaxi`s of dat de bestuurder geen kort Adidas broekje aan heeft. Echt te stom voor worden maar ik kan beter het zekeren voor het onzekere nemen.

Ook toen we naar huis liepen werd er weer naar ons gefloten, echt om moe van te worden. Jammer dat ik het Spaans dit niet kan zeggen: ‘snap je het nou nog niet, je bent veelte klein, ik kan je zelfs op de kop tuffen. Maar dat zal ik nooit in echt durven zeggen, je weet nooit waar toe ze in staat zijn. Ook al zijn die mensen nog zo klein.

Het laatste stukje van mij tocht naar huis loop ik alleen, dit vind ik niet zo erg want daar is het heel druk. Ook is dat nog geen 5minuten van de wandelroute. Eigenlijk best bizar, thuis loop ik al te zeuren dat ik geen zin naar heb om na de Oudeveen te fietsen (toen het tijdelijke huis van Ruben, want hij zou nu wel aan het verhuizen zijn naar de Gunneraweg). Terwijl wat ik nu elke dag moet lopen is veel verder, ik denk dat ik er minder moeite mee heb omdat hier de zonschijn en het lekker warm is als je naar huis loop.

Toen ik thuis was liep ik naar de keuken, daar was niemand. Verder was er ook niemand thuis, dus pakte ik koud water uit de koelkast en dronk 2 grote glazen leeg. Daarna ben ik naar mijn kamer gegaan om verder aan mijn blog te gaan werken en daar ben ik nu mee bezig. Ik zit ondertussen te wachtte op mijn leraar/lerares Spaans, want het is al 15.00 uur geweest en ze is er nog niet. Misschien kan ze de weg niet vinden, ik heb geen idee. Maar ik heb wel de hele dag te tijd om op haar te wachten, want de mentaliteit ligt hier een stuk lager als in Nederland. Om eerlijk te zijn heb ik hier helemaal geen moeite mee, nu werk ik hier voor een goeddoel en kom ik ook nog een beetje tot rust. Want 6 uurtjes werken op een dag van 08.00 tot 14.00 uur is toch een luizen leven? Ik zou het straks in Nederland ook wel willen..
maar dan moet het wel net zo zonnig zijn als hier, dat je s`middags lekker tot 17.00 uur in de zon kan slapen.

15.10 het wachtte is nog steeds op mijn leraar/lerares..
15.15 het wachtte is nog steeds op mijn leraar/lerares..
15.20 daar is ze eindelijk!, ik vertel straks verder..

Om 15.20 was mijn lerares er dan eindelijk, een heel klein donker vrouwtje ze komt bij mij tot mijn borst. Ze heet Roxana en geeft Spaans en literatuur. We hadden meteen een klik en ik heb wel 2uur met haar gezeten! Dit was voor mij echter een hele kloof aangezien ik al meer als een half jaar niet naar school ben geweest. Maar omdat we een goede klik hadden vloog te tijd voorbij! Vandaag had ik les in grammatica en morgen in gespreksvaardigheid en als ik een redelijk Spaans kan spreken gaat ze met mij een toeristische tour door de stad lopen en moet ik aan het einde aan haar vertellen in correct Spaans wat we allemaal hebben gezien, echt super leuk!

Nadat ik Spaans heb gehad ben ik met Nancy naar het centrum gegaan dollars pinnen, om de huur van deze maand te betalen en om mijn Spaanse les te betalen. Wat blijkt er nou dat ik niet meer als 200 Amerikaanse op een dag kan pinnen dat is 508 sol en mijn huur is 600 sol in de maand inclusief eten en drinken etc.. Dus ik moet van het weekend nog een keer naar de stad om dollars te gaan pinnen.. Maar deze Amerikaanse Dollars moet je bij een wisselkantoor in ruilen, dus ik kwam daar aan met 260 dollar (60 dollar had ik nog) ze wisten niet wat ze zagen! Zoveel geld in een keer inruilen en dat was dan pas de eerste keer dat ik er kwam..

Nadat we met veel geld opzak terug naar huis liepen, voelde ik me toch wel een beetje onveilig door het wetende dat ik met zoveel geld op zak liep. Ik hield goed me hand over mijn tas en bleef strak naast Nancy lopen totdat we thuis waren. Ik was kapot op toen we thuis waren, want het minstens een half uur lopen vanaf het centrum na huis. Maar ik blijf het doen, want het goed voor me!

Toen we de trap opliepen naar de keuken ging Nancy daarna meteen aan de slag om voor me te koken. Echt super lekker! Het was met ei, rijst en een soort stukjes hotdog en bieslook, dit was zo ontzettend lekker! Ik heb me vingers er bijna bij opgegeten, ook had ze voor mij nog 3 pancakes die ook zeer verrukkelijk waren! Dit was dan ook de eerste dag dat ik een genoot van het mijn eten. Na het eten kreeg ik mijn favoriete illegale cocathee en toen sloeg en noodlot toe. Ineens kakte ik in en werd ik me moe, Nancy zag het en moest lachen en zei: ‘ga jij maar gauw naar bed je heb een drukke dag achter de rug’.

Daar lig ik dan, lekker in bed en het is pas 21.00 uur het kan me echt niks schele, want morgen heb ik weer een drukke dag voor de boeg. Maar die blog lees je pas naar het weekend, want deze ga ik morgen online zetten. Oja en ook Foto’s van waar ik woon dan krijg je een beetje een idee van hoe het hier is! Nou kruip lekker onder de wol en slaap lekker, want dat ga ik nu ook doen. In Nederland is het nu 03.00 uur hihi!!